Psychiatrische diagnostiek bij mensen met een verstandelijke handicap door middel van belooptypering

Abstract

Sedert de introductie van de dsm-iii is de uniformiteit in het benoemen van psychiatrische stoornissen groter dan ooit. Psychiaters en wetenschappers gebruiken het classificatiesysteem (nu dsm-iv) voor het stellen van diagnoses en het samenstellen van onderzoeksgroepen. Vanwege het wereldwijde gebruik zijn behandelaars en wetenschappers overal ter wereld in staat om van gedachten te wisselen over hun patiënten en de uitkomsten van onderzoek. Deze claim van algemene geldigheid staat echter ter discussie. Het is namelijk nog maar de vraag of de criteria voor inclusie in een bepaalde klasse van de dsm-iv overal en voor iedereen gelden. Critici wijzen erop dat juist het descriptieve karakter van de dsm-iv dit classificatiesysteem kwetsbaar maakt voor regionale verschillen. Wat in het ene land een symptoom van psychiatrische ziekte is, kan in een ander land een element uit een cultureel ritueel zijn.1