Overzicht
De Hervormde en Gereformeerde Kerken in Nederland lezen het 9de artikel van het Symbolum apostolicum aldus: ik geloof een — of de1 — heilige, algemene Christelijke Kerk. Deze Nederlandse tekst stelt ons voor de vraag, waar het attributieve adiectivum Christelijke, naast heilige en algemene, vandaan komt. De oorspronkelijke tekst, voorzover men daarvan spreken kan, bevat het evenmin als de textus receptus.
This is a preview of subscription content, log in via an institution.
Buying options
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Learn about institutional subscriptionsPreview
Unable to display preview. Download preview PDF.
Referenzen
Over het minder juiste gebruik van het onbepaalde lidwoord en het meer wenselijke van het bepaalde, zie men mijn uitgave van De Belijdenisgeschriften volgens art. X van de Kerkorde der N.H. Kerk, Boekencentrum, ’s-Gravenhage 1957, waarvan in 1966 een nieuwe, gewijzigde druk verschijnt.
Kleine Texte, nrs 17, 18, 2. Aufl., Bonn 1914, S. 10. — Zie ook Lietzmann in Hennecke, Neutestamentliche Apokryphen, 2. Aufl., Tübingen 1924, S. 587, 588.
C. Schmidt-I. Wajnberg, Gespräche Jesu mit seinen Jüngern nach der Auferstehung, TU XLIII, Leipzig 1919, S. 32 (aethiop. tekst) c. 6, S. 261, 381, 401.
Tertullianus, de baptismo VI 2.
Cyprianus, ep. 69, 7 en 70, 2.
Bij Theodoretus, h.e., I 4, 53, Athanasius Werke ed. Opitz, III 1, 1934, S. 28, Urkunde 14.
J. N. D. Kelly, Early Christian Creeds, London 1950, p. 175 en 385; vgl. van dezelfde auteur : Rufinus, a Commentary on the Apostles Creed, transl. and annot. (Ancient Christian Writers, 20) Westminster (Maryland), London 1955, p. 141, n. 238.
MSG 33, 1044—1049.
3. Aufl., Breslau 1897.
o.m. Hahn, § 25; Denzinger-Schönmetzer 30.
Vgl. verder Martyr. Polycarpi, inscr. ; 8, 1; 19, 2.
Origenes, c. Celsum V 59.
H. Lietzmann, Das MuratorischeFragment, Kk l. Texte 1, 2. Aufl., Bonn 1908;
F. W. Grosheide, Some early Lists ofthe Books of the N.T. (Textus minores I). Leiden 1948.
Eusebius, h.e. VI 43, 11.
’Εκκλησία komt daarnaast in c. 7 voor in dezelfde betekenis als in Act. 19: 32 en 40, volksvergadering of -oploop.
R. Knopf, Ausgew. Märtyrerakten, 3. Aufl., Tübingen 1929, S. 45–57.
Athanasius Werke ed. Opitz, III 1, Urk. 25, 27 en 26. Zie ook de inscr. van tal van brieven in de Apol. secunda., c. 42, 54, 61, 73, 74 (de Mareotis), 77 (Egypte).
ald. c. 25.
F. Kattenbusch, Das apostolische Symbol II, Leipzig 1900, S. 700; over ἐκκλησίαν zijn nog altijd zeer instructief S. 691–695 en over catholicam S. 917–927.
thu Knopf, Das apostolische Symbol II, Leipzig 1900 S. 1–7, inscr. ; 8, 2; 19, 2 en 16, 2; cf. Eus., h.e. III 15.
Iren., adv. haer. I 3, ed. Harvey I p. 92.
ib. III 24, 1 en 6, 1, Harvey II p. 132 en 20. Uitstekend is bij G. Nath. Bonwetsch, Die Theologie des Irenäus, Gütersloh 1925, Kap. V, Die Kirche.
MSG 33, 1044–1049.
Hahn § 47.
S. 213, in traditione symboli, VII 7; vert. Sizoo.
Rufinus, comm. in symb. apostolorum 39, MSL 21, 375A–377A.
thu Caspari, Alte u. neue Quellen z. Geschichte des Taufsymbols, Christiania 1879.
sermo 213, VIII, 8; zie ook de E xpositie b. Aug. episc. super symbolum bij Caspari, Kirchenhistorische Anecdota, Christiania 1883, S. 292.
Caspari, Anecdota, S. 356f.
Caspari, Alte u. neue Quellen, S. 272.
Caspari, Anecdota, S. 327, vgl. 338.
MPL 192, 1328.
Vgl. de tekst van Sankt Gallen, een Psalterium uit de 9de eeuw, bij A. E. Burn, Neue Texte z. Gesch. des ap. Symbols, in Z.K.G. 19, 1899, S. 185.
MPL 186,1488A. H. Hurter, Nomenclator, t. II, ed. III, Oeniponte 1906, p. 98 n. 1.
MPL 162, 606 C. Vgl. F. Wiegand, Das apostolische Symbol im Mittelalter, Giessen 1904, S. 9ff.
MPL 82, 293 sq.
Liber de cognitione baptismi, c. LXXIII, met aanhaling van Rom. 1:8 en Matth. 12 :30, MPL 96, 138c.
Hahn, § 95.
St. Axters O.P., Geschiedenis van de vroomheid in de Nederlanden, I, tot 1300, Antwerpen 1950, blz. 87 vig. Mansi XIII App. 189 c. 50. — Ongeveer evenzo de zg. Statuta Bonifatii c. 27 (syn. v. Mainz, 803A), Mansi XII 386, c. 27. 5 HaIhn, §§ 100, 103 (dubbeltekst), 105, 106, 108, 109, 111, 114 en 115.
Hahn, §§ 100,105,106 en 108. In 109,111,114 en 115 zou gotliche wel een schrijffout voor poteliche kunnen zijn; maar in 118 schijnt duidelijk gotes, d.i. van God, te staan.
Hahn, 118.
Ook bij K. Müllenhoff u. W. Scherer, Denkmäler deutscher Poesie u. Prosa aus dem VIII.—XII. Jhdt., I, 2. Aufl., Berlin 1892, no. LVI, S. 205.
Müllenhoff—Scherer, a.a.O., S. 209, 199, 219, 251.
Ik dank Prof. dr. A. C.Bouman voor zijn vriendelijke hulp.
W. Wilmanns, Deutsche Grammatik, II, 2. Aufl., Strassburg 1899, S. 288, S. 383;
E. G. Graff, Althochdeutscher Sprachschatz, IV, Berlin 1838, S. 619 s.v. Christanheit.
Graff, a.a.O., s. 481.
G. A. Hench, Der althochdeutsche Isidor, Facsimile-Ausgabe des Pariser Codex, Strassburg 1893, § 8, p. 42, 1; § 9, p. 42,11 heeft in deze uitgave: in dheru christes chiriihhun.
Th. Frings, Germania Romana, Mitteldeutsche Studien, H. 2, Halle/ Saale 1932, S. 37, 38, 46, 50, 120.
Walafridi Strabonis liber de exordiis et incrementis quarundam in observationibus ecclesiasticis rerum, ed. Al. Knoepfler, Monachii 1890, c. VII en VI, p. 19, 20, 14.
W. Moll, Kerkgesch. v. Nederland vóór de Hervorming II, 3, Utrecht 1869, blz. 15–24;
D. C. Tinbergen, Des Coninx Summe, Leiden (1907), blz. 141 vlgg. ;
A. Troelstra, De toestand der catechese in Ned. gedurende de vóór-reformatorische eeuw, (diss. Utr.), Groningen 1901;
dez. Stof en methode der catechese in Ned. vóór de Reformatie, Groningen 1903, blz. 195 vlg.
Mededeling van Prof. Dr C. C. de Bruin, wien ik ook verder dank verschuldigd ben.
C. P. Serrure, Vaderlandsch Museum van Nederl. lett., oudh. en gesch. II, Gent 1858, blz. 420.
Werken uitgegeven door L. Reysens S.J. en M. Schuurmans S.J., III, 1947, blz. 65 en 66.
uitg. d. L. M. F. Daniëls O.P., III A, Somerstuc, Antw.—Nijm.—Utr. 1938, c. XVII, blz. 290.
Bibl. ref. neerl. 4, blz. 7, 31.
W. A. 50, 283. Brenner verwijst W. A. 30 I, 130 Anm. 3 naar de Vocabularius predicantium van 1482: Catholicus, ein cristenlicher mensch; Catholica ecclesia, die gemein cristenlich kilch; Catholica propositio kristenlich warheit; catholica fides non dicitur unies privati infidelis aut heretici. Uit de laatste woorden blijkt wel, dat de Vocabularius toch nog de helft van de oorspronkelijke betekenis kent.
en daarmee Th. Kaftan, Auslegung derLuth. Kat., 4. Aufl. 1906, S. 211 gecorrigeerd, vgl. W. A. 30, 366 Anm. 8.
Joh Meyer, Historischer Kommentar zu Luthers Kleinen Katechismus, Gütersloh 1929, S. 95.
Zie de aant. bij Die Bekenntnisschriften der evangelisch-luterischen Kirche, Göttingen 1930, S. 656.
Ockham, Dialogus 1. V c. 31, Goldast, Monarchia, Hanoviae 1612 II, p. 501–502.
Cf.: Romana ecclesia multipliciter accipitur, aliquando enim accipitur pro universali ecclesia, aliquando papa, aliquando pro clero et Romano populo, aliquando pro collegio Cardinalium, Ockham, Dialogus 1. V c. 8, Goldast, Monarchia, II p. 478.
Vgl. Vom Papsstum zu Rom, W. A. 6, 300, 301.
W.A. 50, 624–628. Op deze voorkeur van Luther voor convocatie boven Kirche wordt ook de aandacht gevestigd door Yves M.J. Congar, Vraie et fausse réforme dans l’Eglise, Paris 1950, p. 371.
Meyer, a.a. O., S. 104.
Bekenntnisschriften, S. 656, Anm. 8; vgl. W.A. 26, 50631.
C. C. de Bruin, De Statenbijbel en zijn voorgangers, Leiden 1937, blz. 142–147.
W.A. 26, 50630–40.
CR 89, 5913–31.
CR 89, 57110-32.
CR 89, 68125; evenzo in Der Hirt (1524), CR 90, 479-492.
CR 89, 68231–35.
CR 89, 569–10.
CR 91, 6921–709.
ed. J. C. Grob, Winterthur 1836, S. 138; ed. O. Farner, Zürich 1955, S. 139.
ed. A. Lang, Der Heidelberger Katechismus und vier verwandte Katechismen, Leipzig 1907, S. 82.
Huysboeck, 1568, fo 34 en 223. 2 κνϱική
J. Calvijn, Institucie ofte onderwvijsinghe der christelicker Religie... ghetrouwelick wt den Latijne ouergheset in Duytsch, Z. pl. (Emden) 1560, IV i, 2, p. 365, 366.
Joh. à Lasco, Opera, ed. A. Kuyper, I. Amstelodami 1866, p. 408, 409; dat Kuyper terugvertaalde door Christianam doet er niets toe.
o.c., p. 486, 514, 515, 520, 521; E. F. Karl Müller, Bekenntnisschsiften der Reformierten Kirche, Leipzig 1903, S. 672.
o.c., p. 277, 281, 304.
ed. A. Lang, Der Heidelberger Katechismus, S. 129, 134.
uitg. W. F. Dankbaar, blz. 88.
Bibl. ref. neerlandica, I, blz. 466 vlgg., 562.
Bibl. rcf. neerl. I blz. 90–93.
Bibl. ref. neerl. I, blz. 123.
F. S. Knipscheer, Hendrik van Bommel, kerklervormer in Nederland en de Rijnlanden, Z. pl. 1955, blz. 95;
M. E. Kronenberg in Het Boek, 13, 1924, blz. 1–38;
dez., Verboden boeken en opstandige drukkers in de Herνormingstd (Patria XLIV), Amsterdam 1948, reg. i.v. Seversz. Nijhoff—Kronenberg no. 1968.
Tekst bij J. J. van Toorenenbergen, Het oudste Kederl. verboden boek, Amsterdam 1882, blz. 199.
Troelstra, Toestand, blz. 117, 118. Nijhoff—Kronenberg no. 2116. Het eerste boekje in hetzelfde bandje. ‘Een seer nuttelijke bedenckenisse onser salicheyts des lidens ende martelijs onser alder lieffsten heere jhesu christi’ — Nijhoff—Kronenberg no. 263 — is de vertaling van Luther ‘Eyn Sermon von der Betrachtung des heyligen leydens Christi,’ W.A., 136–142, 1519.
Nijhoff-Kronenberg no. 3462.
Nijhoff-Kronenberg no. 3458 e.a.
C. Sepp, Verboden lectuur. Een drietal Indices librorum prohibitorum, Leiden 1889, blz. 80. Zelfs De Hoop Scheffer, Geschiedenis der Kerkhervorming in Nederland, Amsterdam 1873, blz. 421, 422, die heel goed opmerkte, dat de Avondmaalsleer (in het Leidse exemplaar) vrij rechtzinnig was, begreep niet, dat hij met een geschrift van Luther te doen had en vond de leer over de Kerk ketters. Uit wat wij hierover uit Luthers werken hebben aangevoerd blijkt, dat zij uiterst authentiek is.
Luther, W. A. 7, S. 219: ‘Ich glaub, das do sey auff erden, szo weyt die welt ist, nit mehr dan eyne heylige gemeyne Christliche kyrche, wilche nicht anders ist, dan die gemeyne odder samlung der heyligen, der frumen, glaubigen menschen aufferden, Wilche durch den selben heyligen geyst vorsamlet, erhalten und regiret wirt, und teglich ynn den sacramenten und wort gottis gemehret. Ich glaub, das niemant kan selig werden, der fit ynn diszer gemeyne erffunden wirt... Ich glaub, das yn diszer gemeyne odder Christenheyt alle ding gemeyn seynd... Ich glaub, das do sey yn der selben gmeyne, und sonst nyrgend, vorgebung der sund, das ausser der selben nit helff, wie vil und grosz die gute werck ymmer sein mugen, tzur sund vorgebung, aber ynner der selben nit schade, wie vill, grosz und offt gesundiget werden mag, tzur vorgebung der sunde, wilche bleybt, wo und wie lange die selben eynige gemeyne bleybt...’ De laatste woorden van af: ‘dat het er binnen de Kerk niet toe doet, hoe vele’ enz. is door de vertalers nauwelijks begrepen.
Bibl. ref. neerl. IV, blz. 131, 154, 310.
ed. A. Lang, Der Heidelberger Katechismus, S. 206, 168.
Bibl. ref. nwer. VII, blz. 326–328.
Veel hulp dank ik aan mijn vroegere assistent Dr. G. H. M. Posthumus Meyjes.
Op blz. 9 van de nieuwe uitgave valle de eerste regelvan de derde opmerking weg.
Zie Nederlands Archiefkerkgeschiedenis, dl 40 (1954), blz. 207–250.
Rights and permissions
Copyright information
© 1966 Martinus Nijhoff, The Hague, Netherlands
About this chapter
Cite this chapter
van den Brink, J.N.B. (1966). Credo Sanctam Ecclesiam Catholicam. In: Ecclesia II. Springer, Dordrecht. https://doi.org/10.1007/978-94-015-5853-2_9
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-94-015-5853-2_9
Publisher Name: Springer, Dordrecht
Print ISBN: 978-94-015-4480-1
Online ISBN: 978-94-015-5853-2
eBook Packages: Springer Book Archive