Humor in de palliatieve zorg

Samenvatting

Al vanaf het begin van mijn carrière in de zorg voelde ik dat de naderende dood van een patiënt niet zonder een bepaald soort lichtheid kan, simpelweg omdat het verdriet mensen ook kan uitputten of omdat, als de tranen op waren, de lach even afleiding gaf. Natuurlijk was het ook moeilijk en treurig, en soms brak het verdriet door de dunne wand van mijn eigen bestaan, dan maakte het contact met mijn eigen verdriet. Dan kan het makkelijker zijn om afstand te bewaren. Maar ik kwam er op een gegeven moment ook achter dat stervende patiënten niet altijd zaten te wachten op die meelevende en betrokken hulpverlener die altijd met een ernstige blik aan het bed staat.