Pijngedachten voorbij zien trekken

Abstract

Gedachten en beelden hebben één belangrijke eigenschap gemeen. Ze zijn niet constant aanwezig in je geest. Denk maar eens aan iets eenvoudigs als een stoel. Zie die stoel voor je. Hoe lang kun je dat beeld vasthouden? Tien seconden, twintig seconden? Het ebt weg om vervolgens misschien weer te verschijnen. Gedachten en beelden zijn als wolken in de lucht die aan ons voorbijtrekken. Ze zijn niet als granieten rotsblokken die voor eeuwig op dezelfde plaats blijven liggen. Gedachten, beelden en herinneringen hebben net als emoties de eigenschap in ons bewustzijn te verschijnen en weer te verdwijnen. Neem je de tijd dan kun je dat hele proces, net als bij de wolken in de lucht die komen en gaan, nauwkeurig waarnemen. Als we onze gedachten niet observeren, ons er niet bewust van zijn, hebben we geen afstand meer tot onze geest en vallen ermee samen. Denken ‘ik moet niets van de pijn laten merken’ beschouw je dan als een onontkoombare werkelijkheid. Je kijkt niet meer naar de wolken; je staat er met je hoofd middenin. Je ziet niets meer. Dat de weerman zegt dat er opklaringen komen, hoor je niet eens want die wolk rond je hoofd zorgt ervoor dat je niets anders meer waarneemt. Bij fusie, het versmelten van gedachten en werkelijkheid, houden we zo vast aan onze gedachten en beelden dat we denken dat het de enige werkelijkheid is. We worden boos, verdrietig, angstig, ontmoedigd en gestrest en zien niet in dat het onze eigen gedachten zijn die dit veroorzaken.