Verwijzen

Halverwege de vrijdagavond komt een groepje jongemannen de SEH binnen. We weten dat ze slaags zijn geraakt met een andere groep. Enigszins opgefokt en uitgelaten komen ze verhaal halen. Ze moesten op de huisartsenpost een uur wachten voordat ze geholpen zouden worden. Daarom komen ze nu bij ons. Eén van de verpleegkundigen staat ze te woord en legt uit dat ze eerst naar de huisarts moeten. Die verwijst eventueel naar de SEH. Eigenlijk vind ik dat ik de patiënt ook had kunnen zien – het is immers rustig en op de huisartsenpost is het kennelijk druk. Maar om precedentwerking te voorkomen, houden we ons aan de regels. Na ruim een uur komen ze terug. De huisarts vertrouwde de zwelling aan de basis van de pink niet. We laten de patiënt binnen, terwijl zijn vrienden wachten. “Ik heb tegen de muur geslagen, weet je, ik was echt kwaad. En dan nog heen en weer lopen naar die huisarts en naar hier, ik heb er echt genoeg van, weet je, wat is er met die hand?” Hoewel zijn taal bedreigend en staccato is, voel ik me niet onveilig. Ik onderzoek de hand en leg hem uit waarom we een foto gaan maken. Inderdaad blijkt de basis van het middenhandbeentje gebroken, een klassieke boksersfractuur. Alleen slaan boksers meestal niet tegen een muur, maar goed. De jongen wordt gegipst en bedankt uiteindelijk vriendelijk als hij weggaat.