Geheugen

Sinds kort werk ik op de spoedeisende hulp van een middelgroot ziekenhuis. Als onderdeel van de huisartsopleiding ben ik een half jaar poortarts, om ervaring met acute ziektebeelden op te doen. Van een arts die meestal alleen in de spreekkamer werkt, vorm ik nu onderdeel van een team. Dat betekent dat ik even moet aftasten wie wat wanneer doet. Als de situatie het toelaat, storten verpleegkundigen, röntgen-en labmensen zich namelijk als eerste op de patiënt. Geroutineerd doen zij hun handelingen volgens protocol. Daarna kan ik de patiënt bekijken. Zo kom ik bij een oude dame die is ingestuurd vanwege pijn op de borst. Ze heeft nu geen drukkend gevoel op de borst meer en eigenlijk nergens last van. Haar zoon zit op een krukje aan het voeteneinde en schudt regelmatig zijn hoofd als hij haar verhaal aanhoort. Het tijdsbesef van de dame blijkt niet te kloppen met de realiteit. Toch woont ze nog alleen thuis, zou ze voor zichzelf koken en is er geen hulp in huis. De generalist borrelt in mij, want hier is niet alleen een cardiaal probleem. Als poortarts word ik geacht naar haar hart te kijken en niet naar de mens in al zijn facetten, dus ik ga over op het lichamelijk onderzoek. Tijdens het luisteren naar de longen blijk ik ineens uitzicht te hebben op de thoraxfoto. De crepitaties links onderin komen overeen met de sluiering op de foto. Zo’n snelle bevestiging van een vermoeden heb ik niet eerder gehad. Vervolgens is het wachten op alle uitslagen en in die tijd voer ik de gegevens in de computer in. En ik loop drie keer terug naar de patiënt, want in alle tumult vergeet ik naar allergieën te vragen, weet ik niet waar de bloeddruk is opgeschreven, waar de temperatuur staat genoteerd. Ik ben gewend zelf te meten en op te schrijven. In overleg met de cardioloog wordt de dame opgenomen, de verpleging zal het verder regelen en dirigeert me naar een volgende patiënt, die hinkend binnenkomt. Toch ga ik nog even terug naar de oude dame en geef het advies om met de geheugenproblemen naar de huisarts te gaan.