Agressief gedrag

‘Als hij zijn hemdsmouwen opstroopte om af te wassen, zag ik wel vreemde plekken. Maar ik had er geen enkel vermoeden van dat dat door zijn vrouw kwam. Toen hij op een morgen een blauw oog had en ik vroeg of hij was gevallen, begon hij opeens te huilen. Ik wist niet wat me overkwam.’ Vanaf de eerste dag dat Eva in het gezin Remmerswaal kwam werken, had de toewijding van meneer Remmerswaal haar vertederd. Zijn vrouw was al jaren dementerend. Ze vergat nu alles, kon zich nog nauwelijks verstaanbaar maken, spookte’s nachts door het huis en verdween, als ze de kans kreeg, de straat op. De politie had haar al een paar keer terug naar huis gebracht. Maar bij meneer Remmerswaal kwam nooit een klacht over zijn lippen. Totdat Eva naar zijn blauwe oog informeerde. ‘Achteraf kon ik mij wel voor het hoofd slaan dat ik het niet eerder in de gaten heb gehad. Bij stukjes en beetjes kwam het verhaal er bij hem uit. Het kwam erop neer dat zijn vrouw hem af en toe niet meer herkende. Vooral’s ochtends was dat het geval. Als hij haar dan wilde helpen met wassen en aankleden, kon ze opeens gaan slaan, knijpen of schelden. Het verschrikkelijkste vond hij dat ze soms ook krabde. Terwijl hij toch altijd van haar had gehouden en zo zijn best deed om goed voor haar te zorgen. Hij had er wel over willen praten maar niet gedurfd, omdat hij dat als verraad voelde tegenover haar.’ Hoewel Eva hem geloofde had ze het ook moeilijk met zijn verhaal. Eva had nog nooit aan mevrouw Remmerswaal gemerkt dat ze agressief kon zijn. Dat ze haar man, die zo zachtaardig met haar omging, pijn deed, kon Eva zich eigenlijk niet voorstellen.