Werken met mensen met dementie

Ria komt driemaal per week bij mevrouw Donkers. De kinderen van mevrouw Donkers hebben de rest van de zorg voor haar onderling verdeeld. Daardoor kan ze nog thuis blijven wonen ondanks haar dementie. Ria komt er nu al een jaar als verzorgende. ‘Ik zou er een boek over kunnen schrijven’, zegt ze. Er zijn van die terugkerende gesprekken. Zo vraagt mevrouw Donkers nogal eens bij Ria’s binnenkomst: ‘Ben je er een van mij?’ De eerste keer had Ria geantwoord dat ze van de gezinszorg kwam. Mevrouw Donkers had meteen afwijzend gereageerd. Haar gezin was groot genoeg. Ze had al genoeg monden te voeden en kleren te verstellen. Ze kon er niet nog eentje bij hebben. Later kon Ria die reactie goed plaatsen. Mevrouw Donkers had aan twaalf kinderen het leven geschonken en ze had ook nog twee miskramen gehad. Die werden er altijd bijgenoemd. Een van de dochters van mevrouw Donkers is op zeventienjarige leeftijd bij een ongeluk om het leven gekomen. Dat had Ria van de kinderen gehoord, want mevrouw Donkers sprak er zelf niet over. De kinderen vertelden Ria ook dat moeder hard was, voor zichzelf en anderen, maar dat ze wel een heel goede moeder was. Vrienden en vriendinnen die de kinderen destijds mee naar huis namen, werden altijd kritisch gekeurd, maar de uiteindelijke echtgenoten en -genotes had ze als zoons en dochters in het hart gesloten. Het was een grote, hechte familie met mevrouw Donkers in het middelpunt. Alleen was die met al die kleinkinderen, waarvan de meesten ook al groot waren, langzamerhand het overzicht kwijtgeraakt. Het was dus goed te begrijpen dat ze aan Ria vroeg: ‘Ben je er een van mij?’ Ria antwoordde bijvoorbeeld: ‘Dat zou best kunnen zijn.’ Of: ‘Ik hoop het maar, want u bent de beste moeder op de hele wereld.’ En dan zei mevrouw Donkers: ‘Hou je mooie praatjes nou maar voor je. Je hoeft me geen veer in mijn gat te steken, want je meent er niks van.’ Maar ondertussen glunderde ze wel. En dan zou Ria haar wel zo in haar armen willen sluiten. Een maand geleden vroeg mevrouw Donkers ineens: ‘Ben jij Gemma?’ Daar was Ria erg van geschrokken. Gemma was de dochter die op zeventienjarige leeftijd was overleden. Ze wist helemaal niet wat ze daarop moest antwoorden.