Abstract
Andrews’ chapter deals with the further details of the Buridanian account of sensation, on the basis of a “super-commentary” on Buridan’s Questions. Bero, a Swede at the University of Vienna, wrote a Disputata super libros De anima around 1433, a set of exercises held in order to elaborate upon previously-held lectures on John Buridan’s De anima. To show how Buridan’s psychology was used by Bero, Andrews looks at a question arising from Book II, q. 9 of Buridan’s commentary, where Buridan finds it puzzling (mirabile) how divisible and extended sensations inhere in an indivisible and non-extended human soul. Bero steps into this discussion with a very specific question: how are the parts of sensation experienced by the soul? Bero outlines five different opinions: (1) Any part of the sensation represents the whole; (2) Each part of the sensation represents a part of the whole; (3) The whole sensation represents the whole sensible (“the most common opinion today”); (4) The whole sensation represents any part of the whole; (5) Some parts of the sensation represent a part of the sensible, and others not. Andrews points out that Bero conducts his discussion on a scientific basis, using diagrams and propositions from the Perspectivists.
I would like to express thanks to the organizers of the conference Questions on the Soul by John Buridan and Others; and as well as to Gyula Klima, who suggested a focus for this paper; and to Jack Zupko and Peter Sobol, who graciously shared drafts of their John Buridan De anima texts with me during the preparation of the Bero Magni volume; and to Calvin Normore, Sander de Boer, Gyula Klima, and Adam Wood, for their perspicacious questions after the presentation of this paper; and to Coran Stewart, for help with the pencil. My research on Bero Magni de Ludosia was made possible by the support of Professor Olle Ferm and the Department of History and the Centre for Medieval Studies at Stockholm University.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Access this chapter
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Notes
- 1.
Bero Magni (Björn Magnusson) was a medieval Swedish scholar from Lödöse (the seaport precursor to Gothenburg) who studied and taught philosophy at the University of Vienna between 1428 and 1465. His life and works have been the subject of recent books and articles by Ferm (2011), Kihlman (2011), and Gejrot (Bero Magni [2011, ed. and tran. Gejrot and Kihlman]). His De anima commentary, extant in a single manuscript (Heiligenkreuz, Stiftsbibliothek, cod. 303, ff. 1r-227v), might be called a super-commentary on Buridan’s work, since it elaborates on the structure and conclusions of the questions as laid down by Buridan. See Andrews (2017). References to Bero’s De anima commentary are to Bero Magni de Ludosia: Disputata super libros De anima, ed. Robert Andrews (Stockholm: Sällskapet Runica et Mediaevalia), forthcoming.
- 2.
See Buridan, QDA II, q. 9. References to Buridan are to the forthcoming Quaestiones in libros Aristotelis De anima II q. 9, ed. Klima et al.
- 3.
- 4.
“Et conceditur quod est terminus communis, sed non est sensatio communis, quia illa sensatio vocatur communis quae ‘naturaliter proprie significat plura essentialiter distincta divisim et univoce’, et talis nulla est; licet significat plura ad placitum, non ultimate.”
- 5.
“Arguitur: volo quod sit certum ovum quod videatur, cuius albedo ponatur ad aliud ovum. Tunc sensatio illa erit communis, quia significat ambo ova, quod maneat eadem sensatio. Probatur, quia eadem est albedo, eaedem species, eadem omnia et alia requisita. Ergo sensatio est eadem. Tenet consequentia, quia ad identitatem causarum sequitur identitas effectuum, et econverso. Ad argumentum respondetur quod non manet eadem sensatio. Unde si substantiae comultiplicant, clarum est quod non manet eadem sensatio. Si etiam solum accidentia multiplicant, adhuc non manet eadem species in numero, nam subtracto primo ovo species successive multiplicantur de novo, et aliae corrumpuntur.” This same case is listed among the perceptual illusions in Bero’s Book II, q. 11, n. 12; see Andrews (2017).
- 6.
“Arguitur: visio parietis est communis. Arguitur, quia repraesentat totum parietem et quamlibet eius partem anteriorem; ergo est communis. Et arguitur quia volo quod posterior pars auferatur, et adhuc manet sensatio eadem, significans partem remanentem. Confirmatur: illa sensatio significat parietem et albedinem eius naturaliter proprie unitate; et illa sunt plura essentialiter distincta divisim. Ergo significat ‘naturaliter proprie plura essentialiter distincta divisim et univoce’. Tenet consequentia expositorie, nisi singularizando medium, scilicet ly ‘parietem’ et ‘albedinem’. ... Ad primum, negem. Ad probationem dico quod non repraesentat totum parietem, et causa <est quia> paries forte est opacus in aliqua sui parte; etiam in multis suis partibus non est illuminatus; tales non possunt de se multiplicare species. Unde si visio deberet repraesentare totum parietem non synodoche, oporteret quod a qualibet parte parietis venirent species colores ad oculum.”
- 7.
“Sed dices, volo quod sit paries pure perspicuus, et quod quaelibet pars sufficienter multiplicaret de se species, tunc videbitur totus paries una sensatione, quae significat totum parietem, et cum hoc partes. Respondetur quod una sensatio non significat totum parietem et partes eius. Et dico quod si auferetur medias, tunc illa visio particularis desineret esse, et postea formatur novo visio quae repraesentat medietatem manentem et illa fuit pars praecedentis. Consequenter dico quod tanta pars parietis non omnino perspicui seu parietis, sicut nunc est, videtur a quanta veniunt ad oculum species sufficientes. Sed si esset pure opacus, non videretur aliquid ipsius, sed bene color videretur.”
- 8.
“Primo opinio tenet quod tota visio repraesentat totum visibile. Similiter quaelibet pars visionis repraesentat totum visibile. Et movetur ex isto, quia ad quamlibet partem oculi veniet pyramis radiosa a toto obiecto, ut patet ex quarta propositione primae partis Perspectivae quae dicit quod ‘totum luminosum pyramis sui luminis in quolibet puncto medii terminare’. Igitur in qualibet parte oculi formatur visio. Consequentia patet per tricesimam octavam primae partis Perspectivae.”
- 9.
For the history of the pyramid of vision (actually, the cone of vision) see Lindberg (1981).
- 10.
Image reproduced Richter (1880, 57).
- 11.
“Totum luminosum vel illuminatum pyramidem sui luminis in quolibet puncto medii terminare” (Perspectiva I prop. 4a [Lindberg 1970, 64] (65: “The pyramid of light originating from the whole luminous or illuminated object terminates at any point of the medium.”) Facing page translations by Lindberg.
- 12.
“Rei visibilis comprehensio fit per pyramidem radiosam” (Perspectiva I prop. 38a (41a) [Lindberg 1970, 120]).
- 13.
See Bero, Dis. DA I, q. 5, n. 46: “Nec valet dicere quod visio solum fiat per pyramidem perpendicularem super oculum, quia in quadragesima secunda propositione primae partis Perspectivae dicitur quod ‘per radios obliquae cadentes super oculum, visio vigoratur et ampliatur.’ Confirmatur: si hoc staret, sequitur quod per nullam pyramidem fieret visio. Probatur quia nulla pyramidis est perpendicularis super oculum, ut patet ex tricesima quinta primae partis, quae dicit quod ‘omnium radiorum super visum cadentium unum solum necesse est transire non fractum’. Modo pyramidis frangitur, ut dicitur in commento praedictae propositionis.”
- 14.
“Omnium radiorum super visum orientium unum solum necesse est transire non fractum” (Perspectiva I prop. 35a (38a) [Lindberg 1970, 118]).
- 15.
“Per radios qui oblique super oculum oriuntur visio vigoratur et ampliatur” (Perspectiva I prop. 42a (45a) [Lindberg 1970, 124]).
- 16.
See Bero, Dis. DA I, q. 5, n. 47: “Aliud motivum illius opinionis, quia tota sensatio est eiusdem rationis in omnibus suis partibus; igitur totum et partes idem repraesentant. Sed tota visio repraesentat totum visibile; igitur quaelibet pars etiam.”
- 17.
“Tertio, si illa opinio staret, sequetur quod res visa deberet apparere infinitis sitibus et sub infinitis quantitatibus, quod est contra experientiam. Consequentia probatur, quia de re sunt infinitae visiones distinctae secundum maius et minus indistinctis et diversis partibus oculi.”
- 18.
“Item, sequitur quod sensus in infinitum commune sentiret.”
- 19.
“Item, sequitur quod in sensu interiori fieret infinitae sensationes, et similiter intellectus quoad suas intellectiones primas.”
- 20.
“Sed illa opinio non est multum probabilis, quia non quaelibet pars sensationis est educta et genita a pyramide totius obiecti, per quam pyramidem potest fieri visio. Igitur non quaelibet pars visionis repraesentat totum obiectum. Arguitur quia tota visio est educta a pyramide radiosa quae est perpendicularis super centrum oculi. Modo impossibile est totam pyramidem visibilis esse perpendicularem super oculum et centrum eius, et eiusdem visibilis super quamlibet partem oculi esse pyramide perpendicularem, quiescente oculo et visibili.”
- 21.
“Sit enim oculus circulus ‘a b c d’ et visibile ‘e f’, sit pyramidis ‘e o f r’ perpendicularis super centrum oculi, quod sit ‘k’. Tunc signo pyramidem ‘e l f p’, quae cadat in partem ‘c’. Tunc illa ex parte causat angulum obtusum, et ex alia acutum. Igitur non erit perpendicularis, ex definitione lineae perpendicularis, primo Euclidis posita.”
- 22.
Cf. Euclides Elementa I def. 10: “Ubi vero recta super rectam lineam erecta angulos deinceps positos inter se aequales efficit, rectus est uterque angulus aequalis, et recta linea erecta perpendicularis adpellatur ad eam, super quam erecta est” (ed. H. Busard) 31: Translation by T. L. Heath in Euclid Elements (Cambridge: Cambridge University Press, 1908).
- 23.
“Secunda opinio tenet quod tota visio repraesentat totum obiectum, et medietas medietatem, et tertia pars sensationis tertiam partem obiecti, etc. Et motivum illius opinionis est quia medietas sensationis formatur a sensibus multiplicis a medietate obiecti.”
- 24.
“Sed illa opinio etiam non apparet vera. Et contra illam est argumentum secundum adductum contra opinionem primam. Et si illa opinio diceret quod solum pars visionis quae est certae quantitatis repraesentat partem visibilis, et non pars quantumcumque parva, tunc arguitur sic: quod quarta pars repraesentat quartam partem, tunc ex quo infinitae sunt singulares quartae in visione, quae licet communicent, tamen non sunt totaliter eaedem, sequitur quod sensus in infinitum commune cognosceret, et quod essent infinitae partes in sentiendo. Confirmatur: si pars quarta repraesentat quartam, tunc quaelibet pars maior quarta repraesentat partem sic correspondentem. Et tales partes sunt infinitae. Similiter contra illam opinionem stat ratio illa quod tota pyramidis est perpendicularis super oculum. Item, sequitur quod sensatio esset composita ex infinitis specie distinctis. Item, si quaelibet pars sensationis secundum extensionem repraesentat partem sensibilis sibi correspondentem, tunc etiam dividendo sensationem secundum intensionem, quaelibet pars intensionalis repraesentaret partem coloris sibi correspondentem. Et sic sensus sentiret quantumcumque remissum colorem, quod est falsum.”
- 25.
“Tertia opinio, quae apparet verior, est quod tota sensatio repraesentat totum sensibile, et nulla pars repraesentat idem totum sensibile, nec pars partem; ut tenet sufficienter ex improbatione aliarum opinionum.” The same opinion is reported later in Book II, q. 9, n. 131.
- 26.
“Ad probationem, negem quod quamlibet partem repraesentat.”
- 27.
“Sed contra istam tertiam opinionem arguitur propositione tricesima nona primae partis quae dicit ‘Visione fieri per hoc quod in humore glaciali est ordinatio speciei, sicut partium exterioris’, cuius causa tangitur in commento eiusdem, ‘quod nisi sic fieret, oculus rem distincte non videret. Si enim species duarum partium rei visibilis in eadem parte glaciali recipiantur, partes rei distincte non cognoscerentur prae confusione formarum moventium in eadem parte.’ Modo videtur quod propositio illa et commentum velint quod pars sensationis repraesentat partem sensibilis.”
- 28.
“Visionem fieri per hoc, quod in glaciali est ordinatio speciei sicut exterius rei” (Lindberg 1970, 120).
- 29.
“Sed adhuc contra: sit visibile propinquam oculo ita quod videatur, et sit sensatio extensa ad quantitatem pedalem, licet non sit ita. Volo quod sensibile recedat donec desinat videri. Tunc tempore talis recessus oculus semper videt illud visibile; et non per totam visionem, quia continue – secundum quod minoratur angulus in oculo – secundum hoc sensatio desinit esse secundum partes extremales. Similiter sensatio continue remittitur in illo tempore secundum quod species remittuntur; ergo illo tempore recessus pars sensationis repraesentabit totum.”
- 30.
“Respondetur, salvo iudicio melius dicentium, quod illud quod fuit pars sensationis aut illud quod erit pars sensationis repraesentat totum obiectum, sed non repraesentat totum obiectum pro tunc quando est pars. Quia quando est pars, tunc sensus non advertit ad eam, sed ad totam sensationem.”
- 31.
For the history of the debate, see Lindberg (1981, 2–11).
- 32.
(ed. Klima et al.). Cf. Bero, Dis. DA II, q. 9, n. 55: “Quinta conclusio: ‘Organum subiectum animae sive materia recipit sensationem, ita quod sensatio educitur de potentia materia. Quia sensatio est actus vel forma extensa extensione organi et materiae. Per hoc enim differt in homine sensatio et intellectio. Omnis autem forma in organo materiali est materiae extensa’.”
- 33.
(ed. Klima et al.). Cf. Bero, Dis. DA II, q. 9, n. 64: “Sed quomodo sensatio, ex quo est extensa, inhaeret animae, quae est inextensa?”
- 34.
“Arguitur: si sensatio esset extensa, vel quaelibet pars sensationis repraesentat unam partem sensibilis, vel quaelibet pars sensationis repraesentat totum sensibile.”
- 35.
“Una est quod tota visio repraesentat totum obiectum, et medietas visionis medietatem, et tertia tertiam, et sic de aliis.” Cf. Book I, q. 5, n. 54.
- 36.
“Sed contra illam opinionem arguitur: sequitur quod quaelibet sensatio esset infinita specie distincta.”
- 37.
“Sed contra illam solutionem, et contra opinionem: sequitur quod sensus sit infinitae activitatis. Consequens falsum. Probatur tamen consequentia, quia sensatio habet infinitas partes, quarum quaelibet repraesentat aliquam partem sensibilis. Tunc sensus secundum quamlibet vitaliter formatur in obiectum; et quia sic tendere dicit actionem, sequitur quod sensus sit infinitis activitatis.”
- 38.
“Arguitur adhuc contra illam opinionem: sequitur quod sensus infinite cognosceret, et infinite imperfecte. Consequens falsum. Consequentia probatur, quia per infinitas sensationes ferretur, ut dictum est; et non potest esse aeque attentus ad plures sensationes sicut ad paucas; igitur infinite imperfecte cognosceret.”
- 39.
“Arguitur contra illam opinionem: quaelibet pars sensationis repraesentat totum sensibile; igitur illa opinio falsa. Arguitur, quia quaelibet pars sensationis est generata a toto cumulo specierum obiecti, sicut tota sensatio. Igitur sicut tota sensatio repraesentat totum obiectum, ita quaelibet pars sensationis. Et antecedens patet ex tertia propositione primae partis Perspectivae, quae dicit ‘Quemlibet punctum luminosi obiectum sibi mediatum totum illustrare’.”
- 40.
Lindberg (1970, 62).
- 41.
See Bero, Dis. DA II, q. 9, n. 120: “Respondetur quod licet quodlibet punctum visibilis multiplicet speciem suam ad totum humorem glacialem, tamen non fit visio per quamlibet speciem receptam in humore glaciali, ut patet vicesima sexta propositione primae partis, dicentis ‘Visionem fieri per lineas rectas super oculum orientes’. Unde solum fit visio per illam pyramidem radiosam cuius axis transit per centrum oculi, ut dictum est. Modo licet ad partem minimam oculi veniunt species a qualibet parte obiecti, tamen non per omnes fit visio, quia non per obliquas cadentes super oculum, ut patet in exemplo.”
- 42.
“Visionem fieri per lineas radiosas recte super oculum orientes” (Lindberg 1970, 108).
- 43.
“Pro ista materia et alia quae possunt adduci est alia opinio quae tenet quod sensus per sensationem totalem fertur in suum obiectum, sic quod non per unam partem sensationis in partem sensibilis, et per aliam in aliam. Unde apparet quod sit similis modus ferendi intellectus per suam primam intellectionem sicut sensus per suam sensationem; maxime si intellectio et talis sensatio sint eiusdem obiecti.”
- 44.
“Intellectus autem fertur in totum obiectum, et non per unam partem in unam partem, et per aliam in aliam. Quid ergo obstaret quod sensus etiam sic ferretur?”
- 45.
“Consequenter est concedendum, secundum istam opinionem, quod tota sensatio repraesentat quamlibet partem obiecti. Nec sequitur propter hoc eam esse communem, quia non significat sic unam partem quin eadem significatione; significat etiam omnes alias. Et igitur sibi repugnat supponere, quia ly ‘Sortes’ significat materiam et formam Sortis; et tamen ut sic non est terminus communis. Similiter significat duas medietates, et tres tertias Sortis, et non est ut sic terminus communis. Sed ex hoc est terminus communis quia ex modo suae significationis sibi non repugnat supponere pro pluribus, etc.”
- 46.
Cf. Aristotle, DA 17a39-40.
- 47.
“Si enim video folium plenum scriptura, non una visione distinguo inter litteras; sed quamlibet litteram, si contra aliam distinguo, nosco visione speciali. Patet quia quaelibet ab alia situaliter distat. Et ergo cum volvitur oculos super eam, causatur visio specialis, ut tenet ex commento propositionis allegatae, et etiam ex duodetricesima propositione. Sic ergo, cum partes papyri tantum distent quantum litterae, inter eas visus distinguit non una visione sed multis. Ergo vult ipsa opinio quod tota sensatio repraesentat totum obiectum, et nulla pars eius aliquid repraesentat.”
- 48.
“Contra illam opinionem arguitur: sit visibile propinquum oculo ita quod videatur, et sit sensatio in oculo extensa et pedalis quantitatis; recedat consequenter visibile ab oculo <ita> quod non videatur. Tunc tempore recessus oculus semper videt visibile; et non per totam sensationem, cum continue sensatio secundum mutationem anguli in oculo desinat esse secundum partes extremales. Similiter desinit secundum intensionem, eo quod species continue remittuntur. Igitur pars repraesentabit totum obiectum. Nisi diceretur quod continue formaretur alia sensatio, et sic infinitae sensationes formarentur in quantum parva distantia.”
- 49.
“Sed contra: pars sensationis repraesentat partem sensibilis; igitur. Arguitur per propositionem tricesimam septimam primae partis, dicentem ‘Visionem fieri per hoc quod in glaciali est ordinatio speciei sicut exterius rei’, cuius causa subditur in commento, quia ‘nisi sic fieret oculus rem distincte non videret. Si enim species duarum partium rei visibilis in eadem parte glacialis recipiantur, partes rei distincte non cognoscerentur propter confusionem formarum manentium simul in eadem parte’.”
- 50.
Cf. Johannes Peckham Perspectiva I prop. 37a (40a) (Lindberg 1970, 120): “Visionem fieri per hoc, quod in glaciali est ordinatio speciei sicut exterius rei”; com. 37a (40a): “Huius possibilitas patet, non obstante parvitate glacialis, quoniam tot sunt partes minime sicut maxime magnitudinis. Species autem sine materia recipiuntur. Ergo quantumcunque sit visibile quod videtur, species eius distincte et ordinate recipi potest in glaciali humore, quod nisi fieret oculus rem distincte non videret. Si enim species duarum partium rei visibilis in eadem parte glacialis recipiantur, partes rei distincte non cognoscerentur pre confusione formarum moventium oculum in eadem parte.”
- 51.
“Respondetur quod propositio illa et commentum volunt quod ad hoc quod res videatur secundum suam figuram et magnitudinem, oporteret quod sit consimilis ordinatio specierum in humore glaciali qualis est ordinatio partium rei visibilis. Et quia sic non est quando oculus ponitur in centro speculi concavi, igitur non videt se secundum suam figuram et magnitudinem.”
- 52.
“Apparet prima opinio <sc., n. 106> verior, scilicet quod quaelibet pars sensationis, scilicet partem sensibilis quae formatur per pyramidem cuius axis transit per centrum oculi, scilicet quaelibet pars habens pyramidem quae participat in axi totius. Sed non oportet quod medietas repraesentat medietatem. Et sic ista opinio vel modus dicendi apparet tamquam medius inter alias.”
- 53.
“Ad probationem per propositionem, respondetur quod loquitur de visione quae fit per totalem pyramidem. Ad confirmationem primam, concesso argumento, negatur consequentia, quia dico quod aliquid potest videri per partem totalis pyramidis, quae pars non est pyramis cuius axis transeat per centrum oculi. Licet, si quis debet videre illam rem solitarie, oportet quod habeat integram pyramidem cuius axis transeat per centrum oculi. Et ratio est quia quando pars est cum toto, tunc causat partem pyramidis totalis. Sic autem non est si illa pars esset divisa a toto, et remaneret eadem habitudo oculi, quia tunc requireretur totalis pyramis directe incidens super oculum.”
- 54.
Dis. DA II, q. 9, n. 155 (supra). Cf. n. 172: “Quinta esset media inter istas duas, quod aliqua pars sensibilis repraesentaret aliquam partem sensibilis, et aliqua non. Unde solum illa a qua venit pyramis radiosa, cuius idem est axis cum totali pyramide.”
- 55.
“Rei visibilis comprehensio fit per pyramidem radiosam. Certificatio vero comprehensionis fit per axem eius super visibile transportatum” (Lindberg 1970, 120).
- 56.
QDAP II, q. 11 (Patar 1991, 317).
- 57.
Qq. DA (Patar 1995).
- 58.
Laurentius de Lindores Quaestiones super librum De anima, cod. Copenhagen Kongl. Bib. Thot 580, ff. 207ra-348rb. Laurentius de Lindores Quaestiones super librum De anima II q. 11–12 edited in Adrien Pattin, Pour l’histoire du sens agent: la controverse entre Barthélemy de Bruges et Jean de Jandun, ses antécédents et son évolution: étude et textes inédits. Ancient and medieval philosophy, Series 1, 6. (Leuven: University Press, 1988) 322–332.
- 59.
Benedictus Hesse, Quaestiones disputate super tres libros De anima Aristotelis (Libri II et III), ed. Wanda Bajor (Lublin: Katolickiego Uniwersytet Lubelskiego, 2011).
- 60.
Ioannes de Wisalia, Aristotelis libri de Anima, cod. München BSB Clm 6971.
- 61.
Anonymus Recapitulatio quaestionum de anima, Heiligenkreuz, Stiftsbibliothek, cod. 303 ff. 229r-274v.
- 62.
Ioannes Carnificis de Lutrea Exercitium librorum Aristotelis de anima (Erfurt: Paulus Wider de Hornbach, 1482). For Lutrea and Usingen, see Pekka Kärkkäinen and Henrik Lagerlund, “Philosophical Psychology in 1500: Erfurt, Padua and Bologna,” in Psychology And Philosophy: Inquiries Into The Soul From Late Scholasticism To Contemporary Thought, ed. S. Heinämaa & M. Reuter (Dordrecht: Springer, 2009) 27–45; Pekka Kärkkäinen, “Psychology and the Soul in Late Medieval Erfurt,” Vivarium 47, 4 (2009) 421–443.
- 63.
Bartholomaeus Arnoldi de Usingen Exercitium de anima (Erfurt, 1507).
- 64.
Bartholomaeus Arnoldi de Usingen Exercitium de anima II tr. 3 q. 1 (1507) 31v (s.n.): “Item, sensus visus est tantum virtus activa; ergo. Antecedens probatur, quia visio fit extramittendo, ut claret experientia...”; 32r (s.n.): “Ad secundum dicitur visionem fieri intus suscipiendo, ut patet circa librum De sensu et sensato, quia fit per modum pyramidis radiosae cuius conus est in oculo et basis in re visa, ut docent Perspectivistae.”
- 65.
Blasius Pelacanus de Parma Questiones super perspectiva communi, ed. Graziella Federici-Vescovini, Joël Biard (Paris: Vrin, 2009).
- 66.
Blasius Pelacanus de Parma Questiones super perspectiva communi q. 3 (2009) 83: “Queritur tertio utrum totum visibile et quodlibet eius punctum in omnem partem medii terminet pyramidem radiosam sui luminis vel coloris.”
- 67.
Ibid., p. 83: “... tunc luminosum produceret pyramides infinitas abinvicem distantes.”
- 68.
Ibid., p. 89: “Ad quam difficultatem sine argumentis sit prima conclusio, quod ad quamcumque distantiam videtur totum, quelibet eius pars quantumcumque parva videtur.”
- 69.
Blasius Pelacanus de Parma Quaestiones in Aristotelis De anima libri, in Le quaestiones de anima di Biagio Pelacani da Parma, ed. Graziella Federici Vescovini (Firenze: Olschki, 1974).
- 70.
Ibid., p. 123: “... et multa alia potes inferre que disputative dixi in perspectivalibus in prima questione, et hec de quinto articulo.”
- 71.
For the apparently widespread tradition of commentaries on the Perspectiva, see David C. Lindberg, Theories of Vision from al-Kindi to Kepler (Chicago: University of Chicago Press, 1981) 121.
- 72.
Cf. Erika Kihlman, “Bero Magni de Ludosia – Student and Teacher,” in Olle Ferm and Erika Kihlman, eds., Swedish Students at the University of Vienna in the Middle Ages (Stockholm: Sällskapet Runica et Mediævalia, 2011) 97.
- 73.
Cf. Erika Kihlman, “The Inventory of Bero’s Library. An Edition with Analysis,” in Olle Ferm and Erika Kihlman, eds., Swedish Students at the University of Vienna in the Middle Ages (Stockholm: Sällskapet Runica et Mediævalia, 2011) 142–173.
- 74.
Ioannes Buridanus Quaestiones in libros Aristotelis De anima II q. 9 n. 26 (ed. Klima et al.).
- 75.
Bero Magni de Ludosia Disputata super libros De anima II q. 9 n. 64–5: “Sed quomodo sensatio, ex quo est extensa, inhaeret animae, quae est inextensa? Respondetur quod per infinitam replicationem animae indivisibilis sub partibus divisibilibus materiae. Unde forma seu anima intellectiva non debet imaginari ‘indivisibilis sicut punctus habens positionem in continuo; sed sic quod ipsa anima est indifferenter in qualibet parte corporis, quantumcumque extenso’.”
- 76.
Ioannes Buridanus Quaestiones in libros Aristotelis De anima II q. 9 n. 25 (ed. Klima et al.).
- 77.
Ioannes Buridanus Quaestiones in libros Aristotelis De anima II q. 9 n. 26 (ed. Klima et al.).
- 78.
Bero Magni de Ludosia Disputata super libros De anima II q. 7 nn. 37–40: “Contra: sequitur quod anima posset quantamcumque materiam informare. Probatur, quia non videtur quare non. Confirmatur: sequitur quod anima per suam replicationem posset infinitas materias discontinuas informare. Probatur, ex quo nunc est in diversis locis replicative. Ad primum, negatur sequela, nam replicatio non sufficit ad informationem; sed ultra requiritur quod sit determinata dispositio in qualitativis dispositionibus, in figura et magnitudine, quibus mediantibus suas operationes vitales possit exercere. Et cum arguitur ‘non est repugnantia’, respondetur quod est repugnantia, quia non sub quantacumque materia potest operationes suas exercere. Similiter ad hoc quod anima informat materiam, requiritur materiae continuatio, quia sub materiis discontinuis non potest suas operationes exercere, quia solum exercet operationes mediantibus spiritibus; tales autem non possunt mitti per partes discontinuas.”
- 79.
Peter King (“Body and Soul,” in The Oxford Handbook to Medieval Philosophy, ed. John Marenbon, Oxford: Oxford University Press, 2012) locates the phrase in Augustine De Trinitate VI c. 6 n. 8 (PL 42, 929; CCL 50, 237): “Creatura quoque spiritualis, sicut est anima, est quidem in corporis comparatione simplicior: sine comparatione autem corporis multiplex est, etiam ipsa non simplex. Nam ideo simplicior est corpore, quia non mole diffunditur per spatium loci, sed in unoquoque corpore, et in toto tota est, et in qualibet ejus parte tota est;” and says that it derives from late Platonism. For Buridan’s usage, see Ioannes Buridanus Quaestiones in libros Aristotelis De anima II q. 7 n. 7 (ed. Klima et al.).
- 80.
(ed. Klima et al.).
Bibliography
Primary
Bartholomaeus Arnoldi of Usingen. (1507). Exercitium de anima. Erfurt: Wolffgang Schenck.
Bero Magni de Ludosia. (2011). In C. Gejro & E. Kihlman (Eds. and Trans.), Sermones et Collationes. Sermons from the University of Vienna in the mid-fifteenth century. Stockholm: Sällskapet Runica et Mediævalia.
Blasius of Parma. (1974). Quaestiones in Aristotelis De anima libri. In G. Federici-Vescovini (Ed.), Le quaestiones de anima di Biagio Pelacani da Parma. Florence: Olschki.
Blasius of Parma. (2009). In G. Federici-Vescovini & J. Biard (Eds.), Questiones super perspectiva communi. Paris: Vrin.
Carnificis de Lutrea, J. (1482). Exercitium librorum Aristotelis de anima. Erfurt: Paulus Wider de Hornbach.
Hesse, B. (2011). In W. Bajor (Ed.), Quaestiones disputate super tres libros De anima Aristotelis (Libri II et III). Lublin: Katolickiego Uniwersytet Lubelskiego.
Oresme, N. (1995). In B. Patar (Ed.), Nicolai Oresme expositio et quaestiones in Aristotelis De anima études doctrinales. Louvain-la-Neuve: Institut Supérieur de Philosophie.
Pecham, J. (1970). Tractatus de perspectiva. In D. Lindberg (Ed.), John Pecham and the Science of Optics. Milwaukee: University of Wisconsin Press.
Secondary
Andrews, R. (2017). Bero Magni de Ludosia on the inerrancy of the senses. In E. Jung (Ed.), What is new in the new universities? Learning in central Europe in the later Middle Ages (1348–1500). Proceedings of The XVIIIth Colloquium of the Société Internationale pour l'Étude de la Philosophie Médiévale. Łódź, Poland, September 8–10, 2011. Turnhout: Brepols.
Ferm, O. (2011). Swedish students in Vienna 1389–1491. In O. Ferm & E. Kihlman (Eds.), Swedish students at the University of Vienna in the Middle Ages (pp. 11–89). Stockholm: Sällskapet Runica et Mediævalia.
Kärkkäinen, P. (2009). Psychology and the soul in late medieval erfurt. Vivarium, 47(4), 421–443.
Kärkkäinen, P., & Lagerlund, H. (2009). Philosophical psychology in 1500: Erfurt, Padua and Bologna. In S. Heinämaa & M. Reuter (Eds.), Psychology and philosophy: Inquiries into the soul from late scholasticism to contemporary thought (pp. 27–45). Dordrecht: Springer.
Kihlman, E. (2011). The inventory of Bero’s Library. An edition with analysis. In O. Ferm & E. Kihlman (Eds.), Swedish students at the University of Vienna in the middle ages (pp. 135–174). Stockholm: Sällskapet Runica et Mediævalia.
King, P. (2012). Body and soul. In J. Marenbon (Ed.), The Oxford handbook to medieval philosophy (pp. 505–524). Oxford: Oxford University Press.
Lindberg, David C. (1976, 1981). Theories of vision from al-Kindi to Kepler. Chicago: University of Chicago Press.
Patar, B. (1991). Le traité de l’âme de Jean Buridan. Louvain-la-neuve: Éditions de l’institut supérieurde philosophie.
Raizman-Kedar, Y. (2009). The intellect naturalized: Roger Bacon on the existence of corporeal species within the intellect. In J. E. Murdoch, E. D. Sylla, & W. R. Newman (Eds.), Evidence and interpretation in studies on early science and medicine: Essays in honor of John E. Murdoch (pp. 131–157). Leiden: Brill.
Richter, J. P. (1880) 1970. The notebooks of Leonardo da Vinci. New York: Scribner and Welford. Reprint, New York: Dover Publications.
Spruit, L. (1994). Species intelligibilis: From perception to knowledge. Leiden: Brill.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Editor information
Editors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 2017 Springer International Publishing Switzerland
About this chapter
Cite this chapter
Andrews, R. (2017). Bero Magni de Ludosia on Parts of Sensation. In: Klima, G. (eds) Questions on the Soul by John Buridan and Others. Historical-Analytical Studies on Nature, Mind and Action, vol 3. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_8
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_8
Published:
Publisher Name: Springer, Cham
Print ISBN: 978-3-319-51762-9
Online ISBN: 978-3-319-51763-6
eBook Packages: Religion and PhilosophyPhilosophy and Religion (R0)