Abstract
Ashworth’s chapter deals with the issue of how objective, linguistic meaning can arise from our subjective, individual mental representations, considering the plausibly emerging charge that Buridan’s account of the relationship between language and thought, taking linguistic signs to be subordinated to individual mental acts of individual human minds, makes his conception of logic susceptible to Frege’s famous arguments against “psychologism” in logic. The chapter argues that Buridan’s focus in his logic was on epistemology rather than psychology. Invoking the idea of a natural similarity among our individual mental representations, and thus the idea of a mental language as the common, natural representational system of all human thought, Buridan is able to avoid Frege’s criticisms. Nevertheless, he does seem to have been an adherent of what Susan Haack has called “weak psychologism”: Buridan did not think that logic involves only a description of how we do think, but that it prescribes how we should think.
This paper owes much to Gyula Klima, who provided me with a stimulating topic and with several of the texts that I needed to consult. These included the unpublished texts of Buridan’s Quaestiones in Analytica Priora and Quaestiones in Analytica Posteriora, edited by H. Hubien.
This is a preview of subscription content, log in via an institution.
Buying options
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Learn about institutional subscriptionsNotes
- 1.
Buridan, of course, did allow the use of ‘a,’ ‘b,’ and ‘c’ as a kind of shorthand: see e.g. QDEINT I, q. 2, 8–9.
- 2.
Trans. Austin (1950).
- 3.
See, e.g., Frege (1997, 151–171 and 181–193).
- 4.
- 5.
See e.g. QMETA IV, q. 1, fol. xii va, where he speaks of “omnes conceptus sive omnes actus intelligendi” and fol. xii vb where he speaks of “conceptus sive actus intelligendi.”
- 6.
“Illis igitur per prius convenit veritas vel falsitas que per prius sunt representative illarum rerum. Sed iste sunt mentales quia passiones idest conceptus anime sunt naturales similitudines harum rerum. Et voces non sunt significative earum, nisi secundum inpositionem voluntariam ad placitum et mediantibus intentionibus anime.”
- 7.
I shall not discuss written language, since this was subordinated to spoken language, and was not usually a focus of discussion.
- 8.
He wrote: “Propositio autem mentalis consistit in complexione conceptuum; ideo praesupponit conceptus simplices in mente, et superaddit conceptum simplicem complexivum quo intellectus affirmat vel negat unum illorum conceptuum de reliquo.” See also SD 6.4.4, 428, SDLD, 50, on the mental proposition as an integral whole formed from parts.
- 9.
I translate ‘rei’ as ‘of a thing,’ rather than Klima’s ‘of the thing’. See also Buridan, QEL 6.3.1, 25.
- 10.
For the text, see above, note 6. See also Buridan, QC q. 1, 4: “Notandum etiam, quod voces non imponuntur ad significandum res nisi mediantibus conceptibus, quibus concipiuntur.”
- 11.
For text, see below note 28.
- 12.
For discussion, see Marmo (1990, 159).
- 13.
“Item: omni conceptui, sive complexo sive incomplexo, debet vel potest correspondere terminus vocalis, aliter non possemus aliis exprimere conceptus nostros et periret tunc disputatio et doctrina.”
- 14.
Expanding on Peter of Spain’s words, Buridan writes: “Haec secunda pars ostendit incipiendum esse a sono, nam quia ut plurimum opus logicae exercetur per disputationem, quae quidem disputatio non potest esse sine sermone nec sermo sine voce, ideo aliquid expedit dicere de voce.”
- 15.
“Mais dans les sophismes, lorsqu’il présente les relations entre le mot, le concept et la chose ou lorsqu’il distingue les espèces de la supposition, il prend, au premier chef, un ensemble de propositions parlées …” In Biard 2012, he remarks more generally “c’est le langage tel qu’on le parle qui est l’objet premier de l’analyse” (98).
- 16.
“Tertia opinio est, cui ego assentio, quod vox in supponendo vel significando non habet virtutem propriam nisi ex nobis. Unde per conventum disputantium, ut in obligationibus, sibi possumus imponere novam significationem et non uti communi eius significationem. Et sic possumus loqui transsumptive et ironice ad alienam significationem. Sed tamen locutionem propriam vocamus quando utimur voce secundum significationem sibi communiter institutam et magis principaliter; et vocamus impropriam locutionem si aliter utamur ea quamvis liceat aliter uti ea. Et absurdum esset dicere simpliciter quod propositio auctoris sit falsa, si ponat eam secundum locutionem impropriam secundum quam sit vera; sed debemus dicere quod vera est, quia secundum sensum verum posita est …” See also QPI, q. 5, 143–145.
- 17.
- 18.
Buridan concludes: “Et sic patet quod vox significativa debet significare audienti conceptum proferentis, et debet in audiente constituere conceptum similem conceptui proferentis …”
- 19.
See note 24.
- 20.
“Argumentum enim est processus in mente, quo mens ex praemissis mentalibus sibi notis cogitur concedere conclusionem sibi prius ignotam vel dubiam. Et sic capitur ibi ‘ratio’ pro totali processu mentali; unde dicitur ‘argumentum’ quasi ‘arguens mentem’, id est cogens interius mentem ad concedendum et ad assentiendum ei de quo prius dubitabat vel dubitasset, si per modum quaestionis fuisset sibi propositum. Argumentatio autem est processus vocalis exprimens et explicans significative praedictum processum mentalem.” For discussion, see Zupko (2003, 84).
- 21.
The unpublished Latin text, edited by H. Hubien, reads: “… ad veram argumentationem requirebatur non solum identitas secundum vocem, sed etiam secundum intentionem, eo quod non potest esse bona argumentatio vocalis nisi sibi correspondeat bona mentalis.”
- 22.
See especially Frege’s The Foundations of Arithmetic, §§7–11, trans. Austin (1950), 9e–17e.
- 23.
See also QDEINT II, q. 11, 101, on why we cannot assent to two contradictories at once. In QPHYS I, q. 4, fol. vi va, in reply to a possible objection, he asked: “Si enim ignis naturaliter inclinatus sit ad calefaciendum, quare non esset intellectus noster naturaliter inclinatus ad assentiendum multis veris et ad dissentiendum multis falsis? Sic enim assentit principiis et dissentit oppositis eorum sine probatione vel improbatione.”
- 24.
“Si enim propositio vocalis sit vera, hoc non est nisi quia significat mentalem veram proferentis, vel quia constituit mentalem veram in animo audientis. Et hoc est attributive, sicut urina dicitur sana solum ex eo quod significat sanitatem animalis…”
- 25.
See for example “On Sinn and Bedeutung,” in Frege (1997), 158.
- 26.
“Et iterum suppono ad presens quod veritas propositionis mentalis non est aliud quam ipsamet propositio mentalis que est vera, quamvis hec nomina ‘verum’ et ‘veritas’ cognotant quod huiusmodi propositio mentalis sit conformis rebus significatis eo modo quo(?) alias dicetur.”
- 27.
See also SD Sophismata, c.2, Fourteenth conclusion, 859, SDSOPH, 46.
- 28.
“… ista affirmativa “deus est deus” est vera et tamen in re significata nulla est compositio, quia res significata non est nisi deus qui omnino est simplex …”, hence “… ad veritatem affirmative nulla requiritur compositio in re significata sive in rebus significativis.”
- 29.
See also TC I, c. 3, 21–22.
- 30.
“Ista quaestio faciliter solvitur per quid nominis ‘antecedentis’ et ‘consequentis’. Quoniam propositio dicitur ‘antecedens’ ad aliam quae sic se habet ad illam quod impossibile est qualitercumque ipsa significat sic esse quin qualitercumque alia significat sic sit, ipsis simul propositis, vel propositio est antecedens ad aliam quam impossibile est esse veram illa alia non existente vera, ipsis simul formatis, intelligendo tamen dictas descriptiones ad sensus bonos alias dictos.” See also QANPOST I, q. 5: “Deinde, quantum ad quia est, sciendum est quod de praemissis per quas conclusio docetur oportet praecognoscere quod sunt verae, vel quod ita est sicut per eas significatur, aut aliquid proportionabile.”
- 31.
“Unde debetis notare quod cum ponantur tres operationes intellectus, in earum qualibet sunt aliqua per se manifesta ex natura et inclinatione ipsius intellectus ad veritatem. Unde sicut ignis est naturaliter inclinatus ad calefaciendum et grave ad descendendum, ita intellectus est naturaliter inclinatus ad intelligendum objecta sibi sufficienter praesentata, et etiam naturaliter inclinatus ad comprehensionem veritatis primorum principiorum complexorum; ideo non oportet quod per aliud primum judicium declaretur. Ita etiam, in alia operatione intellectus, est discursus per se evidens, sicut sunt syllogismi primae figurae vel expositorii. Ideo quando per primis sic per se notis fit syllogismus formaliter evidens et per se notum, oportet cum certitudine assentire conclusioni, et sic eam esse scitam.”
- 32.
“Notandum est quod scientia et opinio sunt habitus adhaesivi quibus aliquis adhaeret sive assentit aliquibus conclusionibus. Et credo quod scientia vel opinio non sit ipsa conclusio, sicut aliqui dicunt; immo scientia vel opinio est adhaesio sive assensus superveniens ipsi conclusioni formatae. Possibile enim esset quod aliquis habeat propositionem formatam in mente, tamen nec ei assentit nec ei dissentit, et postea per rationem vel per experientiam vel per sensum generatur sibi assensus, qui jam est scientia vel opinio. Ideo credendum est quod conclusio scibilis vel opinabilis sit subjectum propinquum vel immediatum scientiae vel opinionis; ideo proprie loquendo dicitur scita vel opinata. Sed, sicut notat Aristotiles, aliud est objectum remotum scientiae vel opinionis, scilicet res significata per terminos vel per aliquem terminum conclusionis scibilis vel opinabilis. Unde non solum de conclusionibus dicitur habere scientiam, sed etiam de lignis et lapidibus.” See also SD 8.4.3. and 8.4.4, 703–711, SDD, 106–115.
- 33.
“Scientia est assensus firmus cum firmitate et evidentia et per principia firma et evidentia et prima… Requiritur etiam firmitas assensus: quia quamvis propositio sit firmiter vera et necessaria, si tamen aliquis assentiat ei non firmiter sed cum formidine, ille assensus nondum est scientia, sed solum opinio. Deinde etiam requiritur evidentia, ad differentiam fidei …” Buridan goes on to say: “Secundo modo opinio dicitur, magis proprie, propter carentiam firmitatis et carentiam evidentiae simul.” For another full discussion of evidentness and assent, see QMETA II, q. 1, fols. viii vb–ix ra.
- 34.
“… ‘evidentia’ multipliciter accipitur. Uno modo propriissime, et tunc evidentia propositionis dicitur secundum quam intellectus per suam naturam cogitur propositioni assentire et non potest ei dissentire; et isto modo diceret Aristotiles quod primum principium est nobis evidens. Secundo modo ‘evidentia’ dicitur quia cuilibet apparet et per nullam rationem humanam +nisi subjectivam+ posset oppositum apparere; et isto modo sunt evidentia principia naturalia et conclusiones naturales. Et notandum est quod haec evidentia non dicitur proprie ‘evidentia’: quia circa tales propositiones evidentes intellectus posset decipi per causam supernaturalem … Tamen illa evidentia naturalis bene dicitur naturalis, quia secundum illam non potest homo decipi stante communi cursu naturae, licet deciperetur per causam supernaturalem; et haec evidentia sufficit ad naturalem scientiam.” See also QMETA II, q. 1, fols. viii vb–ix ra.
- 35.
“In omnibus enim scientiis oportet praecognoscere quid nominis.” See also QANPR II, q. 5 where, in a discussion of how the fact that a true antecedent does not lead to a false conclusion follows from the quid nominis of ‘antecedent’, he writes: “Et ex illis descriptionibus (quas oportet supponere, quia in omni doctrina oportet praesupponere quid nominis) sequitur manifeste prima conclusio.” Cf. QANPOST I, q. 5: “… dicendum est quod de omnibus nominibus intrantibus demonstrationem, seu processum doctrinalem, necesse est praecognoscere eorum significationes … Et hoc est quod vocamus praecognoscere quid est quod dicitur per nomen.”
- 36.
See also QANPOST I q. 5, QDEINT I, q. 2, 10.
- 37.
“… duplicia sunt principia indemonstrabilia. Quaedam sunt quorum rationes terminorum se manifeste includunt aut manifeste excludunt scito quid nominis … Modo principia de primo istorum modorum statim ab intellectu capiuntur cum sibi praesentantur, hoc est dictum quod intellectus statim assentit eis scito quid nominis illorum terminorum: verbi gratia, quod aliquid est, quod homo est animal, quod albedo est color, quod idem non contingit simul esse et non esse, quod nullum rationale est irrationale, et sic de plurimis aliis.” See also QANPR II, q. 20 for similar remarks.
- 38.
“… alia sunt principia ex inclusionibus vel repugnantiis terminorum vel propositionum que non indigent experientiis, sicut est de primo principio. Immo hec est evidenter vera quod chimera est vel non est, hircocerus est vel non est, et quod homo est animal, si nota sit significatio terminorum.”
- 39.
See also SD 8.11.2, 793, SDD, 210–211.
- 40.
See also SD 8.5.4, 720–724, SDD, 125–131.
- 41.
Art is morally neutral, whereas prudence is not, and this is why “logica est ars et non prudentia”(QPI q. 2, 131).
- 42.
“… finis logicae non solum est veritas vel scire veritatem, immo est facere vel scire facere argumentationes, de quibus ipsa considerat.”
- 43.
“… argumentatio dicitur perfecta quantum ad illationem dupliciter: uno modo quia de necessitate infert suam conclusionem, alio modo quia evidenter suam conclusionem infert…. omnes syllogismi praeter syllogismos quattuor modorum priorum primae figurae dicuntur esse imperfecti, sed non quantum ad necessitatem illationis, sed quantum ad evidentiam necessariae conclusionis.” In QPHYS I, q. 4, fol. v vb, he wrote: “…sillogismi prime figure sunt et dicuntur perfecti quantum ad evidentiam consequentie tali modo quod non possunt per consequentias evidentiores probari esse bone consequentie si debito modo formati fuerunt.”
- 44.
See Marmo (1990, 159).
- 45.
“…necesse est omnem habentem demonstrationem scire conclusionem et non est necesse omnem habentem dialecticam argumentationem scire conclusionem, immo nec opinari. (2) Et inde sequitur alia differentia, scilicet quod necesse est in omni demonstratione sequi conclusionem ex praemissis necessario et gratia formae, quod non requiritur ad argumentationem dialecticam.”
- 46.
Oddly, the text reads ‘mortuus’ in place of ‘Marcus.’
- 47.
The second QEL text reads: “Petitio principii statim non est fallacia. Probatur, quia non habet causam apparentie. Ut si argueretur ‘homo currit; ergo homo currit’, nullus esset ita fatuus quod crederetur consequens esse probatum per antecedens in proposito.” Cf. SD 7.4.4, 571.
- 48.
See also QANPR II, q. 14: “Prima conclusio est quod petitio quae fit statim peccat contra syllogismum si appareat esse syllogismus: quia non est syllogismus, cum deficiat sibi diffinitio syllogismi quantum ad istam clausulam ‘necesse est aliud sequi,’ ita quod ab unaquaque praemissarum debet esse alia conclusio.”
- 49.
“Deinde, quando dicitur ‘aliud sequitur’ debet exponi: id est alia propositio sequitur, scilicet conclusio. Dico sic ‘aliud’ quod non solum secundum vocem sed etiam secundum rationem mentalem sit alia a praemissis et ab unaquaque earum…. Et credo etiam quod per hoc differt syllogismus ab illa consequentia quae est ab exponentibus ad expositam, quoniam exponentes non differunt ab exposita nisi secundum vocem, et non secundum intentionem mentalem.”
- 50.
The last text, from QANPR, reads: “Secunda conclusio est quod petere principium, sive petitio principii, non statim, observans modum et figuram, non peccat contra syllogismum, quia est vere syllogismus…. Ultima conclusio est quod petitio principii peccat contra syllogismum dialecticum vel demonstrativum: quia de ratione eorum est procedere ex praemissis notioribus conclusione, quod non observat petitio principii.”
- 51.
Klima’s translation inserts a reference to soundness, writing “this fallacy in fact violates … [the requirement of the soundness of] the proof,” but in fact it is the epistemic requirements of proof that are violated. A sound argument is valid and has true premises, but Buridan requires the premises to be not only true, but better known than the conclusion.
- 52.
See also SD 8.12.6, 818–819, SDD, 240.
- 53.
“… praemissae non agunt conclusionem, immo syllogizans agit et praemissas et conclusionem. Nec etiam praemissae sunt causae conclusionis, proprie loquendo, quoniam illa conclusio potest formari sine praemissis et ante praemissas, sicut e converso.Nec, proprie loquendo, praemissae inferunt conclusionem, sed homo infert conclusionem ex praemissis. Et declaro quod praemissae, proprie loquendo, non habent causalitatem super conclusionem: quia possunt sumi duae propositiones quarum utraque sequitur ad reliquam secundum eundem modum consequentiae, ut istae duae ‘quoddam B est A’ et ‘quoddam A est B’, et tamen non est possibile quod idem respectu ejusdem sit causa et causatum secundum eundem modum causandi. Si ergo quaeratis quid ergo velimus intelligere per ‘sequi hoc ad illud’ dico quod per hoc nihil aliud debemus intelligere nisi quod non potest esse ita sicut per antecedens significatur quin sit ita sicut per consequens significatur; et hoc non designat quod unum habeat causalitatem super reliquum.” There is also a brief discussion of premises as causes in QPHYS I, q. 4, fol. vi ra–rb.
- 54.
“… falsum est dicere quod conclusio sit vera et necessaria propter veritatem et necessitatem praemissarum: quia si formaretur absque praemissis, adhuc ipsa esset vera et necessaria; ideo conclusio in sua veritate et necessitate non dependet a veritate vel necessitate praemissarum. Sed tamen dicta Aristotilis et aliorum de veritate et necessitate hujus modi sic debent intelligi quod in omni demonstratione propter quid causae veritatis et necessitatis praemissarum sunt potiores et priores quam causa propinqua veritatis et necessitatis conclusionis, et causa propinqua veritatis aut necessitatis <conclusionis> dependet ex causis veritatis et necessitatis praemissarum, et hoc est dictum quod esse ita sicut per conclusionem significatur esse dependet ab hoc quod est ita sicut per praemissas. Ideo potest concludi quod magis potius et prius est ita sicut significatur per praemissas quam sit ita sicut per conclusionem significatur…. Et ex istis dictis finaliter concludo quod praemissae in demonstratione sunt magis verae et magis necessariae objective quam conclusio, et quod veritas et necessitas praemissarum est objective, non formaliter, causa veritatis vel necessitatis conclusionis. Tamen in demonstratione quid [quia?] et a posteriori non esset ita, immo e converso.”
- 55.
“Tertia conclusio est quod impossibile est scire conclusionem nisi aliquando sint ambae praemissae simul scitae cum ea, et hoc est quando in virtute praemissarum assentimus conclusioni. Tunc enim, ut dicit Lincolniensis, scientia praemissarum gignit, id est facit, scientiam conclusionis in anima, et ad hoc faciendum non sufficit scientia unius praemissae, sed requiritur scientia ambarum praemissarum; modo efficiens non producit suum effectum simul tempore cum effectu (sic enim dicitur, secundo Physicorum, quod causae et effectus actuales simul sunt et non sunt…. Ultimo dico quod majore et minore formatis et scitis, et etiam scito et considerato quod est certa et necessaria consequentia conclusionis ex illis praemissis, in eodem tempore major scitur simul cum scientia conclusione. Et causa est quia positis causis efficientibus, sequitur sine mora effectus, maxime ubi non est resistentia; modo praemissis sic positis, positae sunt causae sufficientes ad sciendum conclusionem, et non est contrarium resistens; igitur ponitur scientia conclusionis; tamen si aliquid praedictorum deficeret, tunc non necessario sequeretur scientia conclusionis.”
- 56.
See also SD 8.3.7, 691, SDD, 92.
- 57.
See also QANPR I, q. 3: “… concedo quod de virtute sermonis conclusio non de necessitate sequitur ex praemissis, quia potest non formari et ita non sequi. Tamen de necessitate sequitur ad istum sensum quod si perficiatur consequentia, ipsa est necessaria, eo modo quo necessitas convenit propositionibus.”
- 58.
The objector says: “si ambabus praemissis cognitis esset necesse conclusionem cognosci et sciri, sequeretur quod cognitis principiis doctrinae in geometria nos sciremus omnes conclusiones geometriales; sed consequens est falsum.” See also SD 8.3.7, 690–691, SDD, 91; QPHYS I, q. 4, fol. iiii vb.
- 59.
He writes: “… videtur mihi quod quando assentimus alicui conclusioni, ille assensus est habitus illi conclusioni additus, et non est illa conclusio. Et probatur, quia possibile est quod Sortes et Plato formantes eandem conclusionem vel consimilem vel etiam habentes consimilem rationem unus istorum assentit illi conclusioni per talem rationem. Alter autem nec assentit illi conclusioni, nec illi rationi, et sic isti dissimiliter se habent apud intellectum et hoc non potest esse precise propter conclusionem vel premissas, quia uterque habet eas in intellectu suo, igitur hoc est propter alium actum superadditum quem unus habet et alter non, et actus ille est assensus quo unus assentit tam conclusioni quam rationi.”
- 60.
“L’ensemble des signes que la logique prend pour objet, c’est ce langage dont la production, l’articulation et la compréhension requièrent l’intervention permanente de la pensée.”
- 61.
Biard writes of “une théorie des conditions mentales de possibilité de la connaissance.”
- 62.
She describes strong psychologism as the position that “logic is descriptive of mental processes (it describes how we do, or perhaps, how we must, think),” and she describes weak psychologism as the position that “logic is prescriptive of mental processes (it prescribes how we should think).”
Bibliography
Secondary
Biard, J. (1989). Logique et théorie du signe au xiv e siècle. Paris: Vrin.
Biard, J. (2012). Science et nature: La théorie buridanienne du savoir. Paris: Vrin.
Frege, G. (1950). In J. L. Austin (Trans.), The foundations of arithmetic. Oxford: Blackwell.
Frege, G. (1960). In P. Geach & M. Black (Eds.), Translations from the philosophical writings of Gottlob Frege. Oxford: Basil Blackwell.
Frege, G. (1997). In M. Beaney (Ed.), The Frege reader. Oxford: Blackwell.
Haack, S. (1978). Philosophy of logics. Cambridge: Cambridge University Press.
Marmo, C. (1990). Suspicio: A key word to the significance of Aristotle’s Rhetoric in thirteenth century scholasticism. Cahiers de l’institut du moyen-âge grec et latin, 60, 145–198.
Zupko, J. (2003). John Buridan: Portrait of a fourteenth-century arts master. Notre Dame: University of Notre Dame Press.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Editor information
Editors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 2017 Springer International Publishing Switzerland
About this chapter
Cite this chapter
Ashworth, E.J. (2017). Was Buridan a ‘Psychologist’ in His Logic?. In: Klima, G. (eds) Questions on the Soul by John Buridan and Others. Historical-Analytical Studies on Nature, Mind and Action, vol 3. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_16
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-3-319-51763-6_16
Published:
Publisher Name: Springer, Cham
Print ISBN: 978-3-319-51762-9
Online ISBN: 978-3-319-51763-6
eBook Packages: Religion and PhilosophyPhilosophy and Religion (R0)