Abstract
The objective of this chapter is to critically analyze different multicultural education approaches in terms of their emancipating potentials. For this aim, the chapter directs its attention at the studies of multicultural education that proliferated especially in recent years in Turkey. The basic question that guides this study can be formulated as follows: Does the conceptualization of “multicultural education” in Turkey refer to an educational imagination that gives back to the cultural groups who were, because of their cultural differences, excluded from the educational field and subjected to inequalities and discrimination, the power to determine their own destinies and renders them the subjects of their own salvation? Or, does it function as the strategy of the state for governing cultural variety? The chapter, first, looks at the historical background that shapes and conditions the perspective of multicultural education in Turkey. Second, the chapter presents an outline of the multicultural education debates in Turkey and analyzes the political epistemology, on which the debates are based. The chapter highlights that in the academic discourse on multicultural education in Turkey, an abstract and vogue conceptualization of “culture” goes hand in hand with a formalist and ambiguous understanding of pluralism. In the academic discourse, a particular understanding of multiculturalism that is not pluralist, a “plural mono-culturalism” is dominant. The studies that focus on the power structures and relations that produce the cultural hierarchy are almost non-existent. The chapter argues that for Turkey the liberating potential of multicultural education can be revealed only if it is advocated within the context of radical democracy and political emancipation and autonomization.
Access this chapter
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Notes
- 1.
- 2.
- 3.
- 4.
- 5.
İsmail Beşikçi’s (1990) argument that “in Turkey, Kurds have been able to become “everything,” as long as they denied their own identities; but at the moment when they elaborated these differences, Kurds would not be able to be “anything,” “even a janitor”“ explains the “republican” and “elitist” view well.
- 6.
For example, Başbay (2014, p. 588) describes how he uses the concepts of multiculturalism and multicultural education in his work as follows: “The basic understanding in the framework of this study is that multiculturalism and multicultural education are a pluralist mode of education that unifies all cultural values existing in Republic of Turkey around the republican values and starts from the principle of the respect for differences on a condition that it is integrative.” According to Aydın (2013), “multicultural education places cultural diversity in the center of education and teaches students the importance of expressing themselves and accepting the diversity around.”
- 7.
Başbay (2014, p. 585) writes, for example, “multicultural education involves taking in consideration different cultural characteristics of children in the design of learning environment and being respectful to these differences in the learning process.”
- 8.
The concept of “mainstream multiculturalism” has been deployed here to refer to the approaches that are not critical and not based on a perspective that strives for the transformation of the present relations of domination.
- 9.
The concept of minority in this study refers to a quantitative condition.
- 10.
- 11.
For example, the study of Education Reform Initiative (ERG in Turkish acronym) (2009) that aims to determine the factors affecting access to education in Turkey deals with such variables as “individual characteristics”, “household characteristics”, and “geographical characteristics”. The study involves no variable concerning the individual’s cultural belonging (ethnic, religious, linguistic, etc.) and approaches culture as an individual issue. Çoban et al. (2010) aim to look at “teacher candidates’ perspectives on cultural differences” and they examine “individual differences” at six dimensions, which are “political viewpoint”, “religious viewpoint”, “gender roles”, “sexual orientation”, “disability”, and “socio-economic level”. It is interesting that the researchers do not make any distinction between “cultural differences” and “individual differences”. They also do not consider “ethnicity” and “language background” as a difference.
- 12.
Turkey has placed a reservation on Article 27 of “International Covenant on Civil and Political Rights”, stating “[I]n those States in which ethnic, religious or linguistic minorities exist, persons belonging to such minorities shall not be denied the right, in community with the other members of their group, to enjoy their own culture, to profess and practice their own religion, or to use their own language.” Turkey also has not ratified “International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights” until 37 years later in 2003. It put, however, reservations on the third and fourth paragraphs of Article 13 of the Covenant, which are related to the cultural dimensions of the right to education, on grounds for challenging Articles 3, 14 and 42 of the Constitution of the Republic of Turkey, that reflect the monocultural structure of the 1982 Constitution. Similarly, Turkey signed the UN Convention on the Rights of the Child in 1990 and ratified it in 1994 by placing reservations on Articles 17, 29, and 30 of the Convention, on grounds for not being in a compliance with “the letter and the spirit of the Constitution of the Republic of Turkey and those of the Treaty of Lausanne 24 July 1923.”
- 13.
Pedagogism is a particular way of reasoning in which education is seen as a panacea for all problems of societies.
- 14.
Bank (2002) writes that there is an important difference between adding cultural differences to the existing curriculum and changing the structure of the curriculum by taking the cultural diversity into account. According to him, the latter is a better approach. In Turkey, there is no initiative to restructure the curricula on the basis of cultural diversity. It is also not possible to claim that curriculum development processes in Turkey are guided by the aim of incorporating the cultural variety into the curricula. However, some scholarly works in Turkey have focused on “the explicit and hidden reflections of multicultural education in the education programs”. For example, Polat (cited in Tonbuloğlu et al. 2014, p. 68) writes, “in the education programs that started to be enacted in the 2005–2006 academic year, we can see the reflections of multicultural education, sometimes explicit and sometimes hidden”, “the life science course curriculum is the curriculum that places the most weight on multicultural education”, and
“the curriculum of this course has many objectives that can lead to the realization of multicultural education”. In a similar way, Cırık (2008) tries to relate the course objectives in the course curricula to multicultural education. According to Cırık’s analysis (2008, p. 36), “in the social studies course, out of the 292 objectives, 27 (8.9 %) can be related to multicultural education”. Among these 26 objectives are, for example, “to research on changes in the eating, clothing, and play styles of children in different parts of the world” and “to show respect to the sensitivities of others and articulate his/her own needs, demands, and views in a manner that is respectful to the sensitivities of others”. According to Cırık, “in the course of Social Studies, out of 93 objectives, 16 (17.2 %) are related to multicultural education”. Among these objectives are “to listen to others’ feelings and thoughts with respect” and “to explain the importance of cultural elements in the collective life of individuals”. “In the course of Turkish Language, out of 1008 objectives, 24 (2.3 %) can be connected to multicultural education”. Among these 24 objectives are “to make sense of and interpret the social events happening in her/his environment” and “to speak in accordance to the rules of good manners and values”. And finally, according to Cırık, “the course of Science and Technology, which has total 374 objectives, and the course of Mathematics, which has total 421 objectives, have no objective that is elated to multicultural education”. See, also, Başbay (2014) for an “investigation of multicultural education courses”.
- 15.
For a multicultural social science practice, see Fay (2001).
- 16.
- 17.
How the issue of education in mother tongue is approached in Turkey is important in terms of providing an insight into how multicultural education discussions are confined within the narrow limits allowed by the state’s official ideology. Education in mother tongue attracts little attention in the studies of multicultural education in Turkey. In the studies that give place to the issue of education in mother tongue, the recent polices that designate Kurdish language as an elective course to be offered in public schools, allow education in Kurdish language in private schools, and consequently privatize the right to education in mother tongue are discussed to be an important step taken by the state towards multicultural education in Turkey.
- 18.
However, it is possible to come across essentialist discourses in the multicultural education studies in Turkey. For example, Tonbuloğlu et al. (2014, p. 67) write, “multiculturalism exists in the genes of Turkish culture” and call for examining “the multicultural structure of the Ottoman Empire in order to evaluate the Turkish Educational System accurately in the context of multiculturalism”. Similarly, Arslan (2009, p. 2) claims “Turks has a long history in multicultural structure” and presents a set of the imperial state polices as evidences of multiculturalism from the Ottoman era.
References
Aktar, C. (1993). Türkiye’nin batılılaştırılması. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Altaş, N. (2003). Çokkültürlülük ve din eğitimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Arslan, H. (2009). Educational policy vs. culturally sensitive programs in Turkish educational system. International Journal of Progressive Education, 5(2).
Aydın, H. (2013). Dünyada ve Türkiye’de çokkültürlü eğitim tartışmaları ve uygulamaları. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Balibar, E., & Wallerstein, I. (2000). Irk, ulus, sınıf (N. Ökten, Trans.). İstanbul: Metis Yayınları.
Banks, J. A. (2002). An introduction to multicultural education. Boston: Ally&Bacon.
Başarır, F. (2012). Öğretmen adaylarının çokkültürlü eğitime ilişkin görüşlerinin ve öz yeterlik algılarının değerlendirilmesi (Erciyes Üniversitesi Örneği), (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Erciyes Üniversitesi, Kayseri.
Başbay, A. (2014). Çokkültürlü eğitim kapsamındaki derslerinin incelenmesi: Georgia State Üniversitesi Örneği. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 14(2), 585–608.
Başbay, A., & Bektaş, Y. (2009). Çok kültürlülük bağlamında öğretim ortamı ve öğretmen yeterlikleri. Eğitim ve Bilim, 34, 30–43.
Başbay, A., & Kağnıcı, D. (2011). Çok kültürlü yeterlik algıları ölçeği: Bir ölçek geliştirme çalışması. Eğitim ve Bilim, 36(161), 199–212.
Başbay, A., Kağnıcı, D. Y., & Sarsar, F. (2013). Eğitim fakültelerinde görev yapmakta olan öğretim elemanlarının çokkültürlü yeterlik algılarının incelenmesi. Turkish Studies, 8(3), 47–60.
Bauman, Z. (2006). Sosyolojik düşünmek (A. Yılmaz, Trans.). (5. basım). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Berman, M. (1992). Modernlik: Dün, bugün ve yarın (Ü. Altuğ, Trans.). Birikim Dergisi, 34, 43–53.
Bernstein, R. J. (2009). Objektivizmin ve Rölativizmin Ötesi –Bilim, Hermenoytik ve Praxis- (F. Yılmaz, Trans.). İstanbul: Paradigma.
Beşikçi, İ. (1990). Devletlerarası sömürge Kürdistan. Paris: Institut Kurde de Paris.
Bourdieu, P. & ve Wacquant, L. J. D. (2003). Düşünümsel bir antropoloji için cevaplar (N. Ökten, Trans.). İstanbul: İletişim Yayınları.
Can, B. B. (1998). (Az)Gelişme efsanesi ve eurosentrist-modern standardizasyon. Özgür Üniversite Forumu, 1(4), 186–222.
Çelik, H. (2008). Çokkültürlülük ve Türkiye’deki görünümü. U.Ü Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(15), 319–332.
Çelik, T. (2011). Sosyal bilgiler öğretmen adaylarının çok kültürlü bakış açısı geliştirmelerinde medya okuryazarlığı dersinin rolüne ilişkin bir çalışma. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Pamukkale Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Çiftçi, Y., & Aydin, H. (2014). Türkiye’de Çokkültürlü Eğitimin Gerekliliği Üzerine Bir Çalışma. SDÜ Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 33(1), 197–218.
Cırık, İ. (2008). Çokkültürlü eğitim ve yansımaları. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 34, 27–40.
Çoban, A., Karaman, N., & Doğan, T. (2010). Öğretmen adaylarının kültürel farklılıklara Yönelik bakış açılarının çeşitli demografik değişkenlere göre incelenmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Dergisi, 10(1), 125–131.
Damgacı, F. (2013). Türkiye’deki akademisyenlerin çokkültürlü eğitime ilişkin tutumları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi.
Damgacı, F., & Aydın, H. (2013a). Akademisyenlerin çokkültürlü eğitime ilişkin tutumları. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 12(45), 325–341.
Damgacı, F., & Aydın, H. (2013b). Türkiye’deki eğitim fakültelerinde görev yapan akademisyenlerin çokkültürlü eğitime ilişkin görüşleri. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 21, 314–331.
Demir, S. (2012). Çokkültürlü eğitimin Erciyes Üniversitesi öğretim elemanları için önem derecesi. International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 4(7), 1453–1475.
Demircioğlu, E., & Özdemir, M. (2014). Pedagojik formasyon öğrencilerinin çok kültürlü eğitime yönelik tutumlarının bazı değişkenlere göre incelenmesi. Ege Eğitim Dergisi, 15(1), 211–232.
Dewey, J. (1966). Tecrübe ve eğitim (F. Başaran & F. Varış, Trans.). Kappa Delta Pi Yayınları.
Doytcheva, M. (2009). Çokkültürlülük (T. A. Onmuş, Trans.). İstanbul: İletişim Yayınları.
Duman, Z. (2009). Küreselleşme, kimlik, ve çokkültürlülük. Sosyal Bilimler Dergisi, 2(1), 93–112.
Durgun, Ş. (1997). Tamamlanmamış bir proje: Modernleşme ya da demokratikleşmenin önündeki engeller. Yeni Türkiye, 17, 41–48.
EĞİTİM-SEN (The Education and Science Workers’ Union)(2004). Eğitimde çokkültürlülük: Anadil, çokdillilik ve kültürel kimlikler. Çokdilli, Çokkültürlü Toplumlarda Eğitim Komisyonu Raporu, 4. Demokratik Eğitim Kurultayı (1-5 Aralık 2004). Ankara: EĞİTİM-SEN Yayınları.
Einsenstadt, S. N. (2000). Multiple modernities. Daedalus, 129, 1–29.
Ercan, F. (1996). Modernizm, kapitalizm ve azgelişmişlik. İstanbul: Sorunsal Yayınevi.
ERG (Education Reform Initiative) (2009). Türkiye’de eğitime erişimin belirleyicileri. İstanbul: Sabancı Üniversitesi.
Ergun, M. (1982). Atatürk devri Türk eğitimi. Ankara: A.Ü. DTCF Yayınları.
Fay, B. (2001). Çağdaş Sosyal bilimler Felsefesi. Çokkültürlü bir yaklaşım (İ. Türkmen, Trans.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Foucault, M. (2002). Toplumu savunmak gerekir (Ş.Aktaş, Trans.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Foucault, M. (2003). İktidarın gözü (I. Ergüden, Trans.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Giddens, A. (1994). Modernliğin sonuçları (E. Kuşdil, Trans.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Göle, N. (2002). Batı dışı modernlik: Kavram üzerine. In U. Kocabaşoğlu (Ed.), Modern Türkiye’de siyasî düşünce -Modernleşme ve batıcılık (Vol. 3, pp. 56–67). İstanbul: İletişim Yayınları.
Gould, C. C. (1999). Çeşitlilik ve demokrasi: Farklılıkların temsili. Demokrasi ve Farklılık, Seyla BENHABİB (Z. Gürata & C. Gürsel, Trans.). Demokrasi Kitaplığı, Dünya Yerel Yönetimler ve Demokrasi Akademisi (WALD), İstanbul.
Grant, C. A., & Lei, J. L. (Eds.). (2001). Global constructions of multicultural education: Theories and realities. Mahwah: Lawrence Erlbaum Associates.
Günay, R., Kaya, Y., & Aydın, H. (2014). Çokkültürlü Eğitim Yaklaşımının Etkililik Düzeyi: Bir Meta-Analiz Çalışması. Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(4), 133–154.
Günay, R., Aydın, H., & Damgacı, F. (2015). Eğitim Fakültelerinde Görev Yapan Akademisyenlerin Çokkültürlü Eğitim Kavramına İlişkin Metaforik Algıları. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(1), 291–312.
İnsel, A. (1996). Düzen ve kalkınma kıskacında Türkiye. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
İnsel, A. (2002). Türkiye toplumunun bunalımı (Dördüncü Baskı). İstanbul: Birikim Yayınları.
Jacoby, R. (2009). Çokkültürcülük efsanesi. İştirakî. http://istiraki.blogspot.com.tr/2009/10/cokkulturculuk-efsanesi.html
Kadıoğlu, A. (2008). Vatandaşlığın Dönüşümü-Üyelikten Haklara. İstanbul: Metis Yayınları.
Kaplan, İ. (2013). Türkiye’de Milli eğitim ideolojisi. İstanbul: İletişim Yayınları.
Kaya, A. (2005). Avrupa Birliği bütünleşme sürecinde yurttaşlık, çokkültürcülük ve azınlık tartışmaları: Birarada yaşamanın siyaseti. Türkiye’de Çoğunluk ve Azınlık Politikaları: AB Sürecinde Yurttaşlık Tartışmaları içinde (pp. 35–63), İstanbul: TESEV Yayınları.
Keyman, F., & İçduygu, A. (1998). Türk modernleşmesi ve ulusal kimlik sorunu: Anayasal vatandaşlık ve demokratik açılım olasılığı. In A. Ünsal (Ed.), 75. Yılda Tebaa’dan Yurttaş’a Doğru içinde (1998th ed., pp. 169–180). İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.
KONDA (2006). Biz Kimiz? Toplumsal Yapı Araştırması. Konda Araştırma ve Danışmanlık. http://www.konda.com.tr/tr/raporlar/2006_09_KONDA_Toplumsal_Yapi.pdf. Accessed 29 Aug 2015.
KONDA (2011). Biz Kimiz ’10: Kürt Meselesinde Algı ve Beklentiler Araştırması Bulgular Raporu. http://www.konda.com.tr/tr/raporlar/2011_06_KONDA_Kurt_Meselesinde_Algi_ve_Beklentiler.pdf. Accessed 29 Aug 2015.
Kymlicka, W. (1998). Çokkültürlü Yurttaşlık (A. Yılmaz, Trans.). İstanbul: AyrıntıYayınları.
Larrain, J. (1995). İdeoloji ve kültürel kimlik (N. Domaniç, Trans.). İstanbul: Sarmal Yayınları.
Mardin, S. (2000). In M. Türköne & T. Onder (Eds.), Türk Modernleşmesi -Makaleler 4- (VIII. Baskı). İstanbul: İletişim Yayınları.
McLaren, P. (2011). Eleştirel pedagojiye giriş (M. Y. Eryaman, Trans.). Ankara: Anı Yayıncılık.
Minority Rights Group International. (2007). A quest for equality: Minorities in Turkey. http://www.minorityrights.org/4572/reports/a-quest-for-equality-minorities-in-turkey.html. Accessed 29 Aug 2015.
Nişancı, E. (2001). Geleneksel patrimonyalizmden modern neo-patrimonyalizme bir modernleşme denemesi. İstanbul: Haliç Üniversitesi.
NU/CES. (1999). Application du Pacte International relatif aux Droits Économiques, Sociaux et Culturels. Observation générale 13 (vingt et unième session, 1999), Le droit à l'éducation (Art. 13): 08/12/99.E/C.12/1999/10, CESR, http://www.unchr.ch/tbs/doc.nsf. Retrieved on February 16, 2002.
Öğün, S. S. (1995). Modernleşme, milliyetçilik ve Türkiye. İstanbul: Bağlam Yayınları.
Okin, S. M. (2008). Le multiculturalisme nuit-il aux femmes? Raison publique, 9, Octobre 2008, 11–27.
Özsoy, S. (2004). Eğitim hakkı: Kendi dilini bulamamış bir söylem. Eğitim Bilim Toplum, 2(6), 58–83.
Özsoy, S. (2004b). ‘Demokrasi eğitimi’nin imkânsızlığı üzerine. In Uluslararası Demokrasi Eğitimi Sempozyumu (20–21 Mayıs 2004) bildiriler kitabı (pp. 150–161). Çanakkale: 18 Mart Üniversitesi.
Parekh, B. (2002). Çokkültürlülüğü yeniden düşünmek. Kültürel çeşitlilik ve siyasi teori (B. Tanrıseven, Trans.). Ankara: Phoenix Yayınları.
Parsanoglou, D. (2006). « Multiculturalisme(S) », Socio-anthropologie [En ligne], 15 | 2004, mis en ligne le 15 juillet 2006, Consulté le 12 juin 2014. URL: http://socio-anthropologie.revues.org/416
Phillips, A. (1995). Demokrasinin Cinsiyeti (A. Türker, Trans.). İstanbul: Metis Yayınları.
Polat, S. (2009). Öğretmen adaylarının çok kültürlü eğitime yönelik kişilik özellikleri. International Online Journal of Educational Sciences, 1(1), 154–164.
Polat, S. (2012). Okul müdürlerinin çok kültürlülüğe ilişkin tutumları. Hacettepe Universitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 42, 334–343.
Polat, İ., & Kılıç, E. (2013). Türkiye’de çokkültürlü eğitim ve çokkültürlü eğitimde öğretmen yeterlikleri. YYÜ Eğitim Fakültesi Dergisi, X(1), 352–372.
Raveaud, M. (2008). Multiculturalisme. In A. Van Zanten (sous la direction de), Dictionnaire de l’éducation (pp. 489–494). Paris: Presses universitaire de France.
Rosanvallon, P. (2011). La société des égaux. Paris: Le Seuil.
Rutherford, J. (1996). Yuva denilen yer: Kimlik ve farklılığın kültürel politikaları. İktisat Dergisi, 359, 52–60.
Sarıbay, A. Y. (1982). Kemalist ideolojide modernleşmenin anlamı: Sosyo-ekonomik bir çözümleme denemesi. In Cahit Orhan Tütengil’e Armağan (pp. 141–162). İstanbul: İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Yayınları.
Savidan, P. (2009). Le Multiculturalisme, «Que sais-je?» n°3236. Paris: Presses Universitaires de France.
Sen, A. (2007). Identité et violence : L’illusion du destin. Paris: Poches Odile Jacob.
Söylemez, M., & Kaya, Y. (2014). Öğretmenlerin çokkültürlülük ve çokkültürlü eğitim hakkındakı görüşlerinin belirlenmesi: (Diyarbakır örneği). Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(11), 128–148.
Tarih Vakfı. (1998). In A. Unsal (Ed.), 75 yılda tebaa’dan yurttaşlığı doğru. İstanbul: Tarih Vakfı Yayını.
Tarih Vakfı. (1999). In S. Bozdoğan & R. Kasaba (Eds.), Türkiye’de modernleşme ve ulusal kimlik. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
Tonbuloğlu, B., Dolgun, A., & Aydın, H. (2014). Türk eğitim sisteminin çokkültürlülük bağlamında analizi ve öneriler. Eğitim-Öğretim ve Bilim Araştırma Dergisi, 10(29), 67–73.
Touraine, A. (1997). Demokrasi nedir? (O. Kunal, Trans.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Touraine, A. (2002). Eşitliklerimiz ve farklılıklarımızla birlikte yaşayabilecek miyiz? (O. Kunal, Trans.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Türköne, M. (2003). Türk modernleşmesi. Ankara: Lotus Yayınevi.
Ünal, L. I. (1999). Kalkınma kıskacındaki eğitimin bir bilançosu. In N. Tural (Ed.), Türkiye Cumhuriyeti’nin 75. Yılında Toplumumuz ve Eğitim Sempozyumu Bildiriler ve Panel Tartışmaları (pp. 47–73). Ankara: Ankara Üniversitesi Yayınları.
Ünal, L. I. (2010). Çokkültürlülüğü hak temelinde anla(mlandır)mak: Eğitimde çokkültürlülğük için bir çerçeve. Uluslararası Katılımlı Anadili Sempozyumu 2 Bildiriler Kitabı. Ankara: Eğitim-Sen Yayınları.
Ünal, I., Özsoy, S., Yıldız, A., Güngör, S., Aylar, E., and Çankaya, D.(2010). Eğitimde toplumsal ayrışma. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
Ünlü, İ., & Örten, H. (2013). Öğretmen adaylarının çokkültürlülük ve çokkültürlü eğitime yönelik algılarının İncelenmesi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 21, 287–302.
Üstel, F. (1999). Yurttaşlık ve demokrasi. Ankara: Dost Kitabevi.
Üstel, F., & Caymaz, B. (2009). Seçkinler ve sosyal mesafe. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Weber, M. (2004). Sosyolojinin temel kavramları: Meslek olarak ilim (M. Beyaztaş, Trans.). İstanbul: Efkâr Yayınları.
Yavuz, G., & Anıl, D. (2010). Öğretmen adayları için çok kültürlü eğitime yönelik tutum ölçeği: Güvenirlik ve geçerlik çalışması. International Conference on New Trends in Education and Their Implications, November 11–13, 2010, Antalya-Turkey, pp. 1056–1062.
Yazıcı, S., Başol, G., & Toprak, G. (2009). Öğretmenlerin çok kültürlü eğitim tutumları: Bir güvenirlik ve geçerlik çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 37, 229–242.
Yeğenoğlu, M. (1998). Çokkültürlülük disiplinlerarasılık mıdır? In Sosyal Bilimleri Yeniden Düşünmek: Yeni Bir Kavrayışa Doğru. İstanbul: Metis Yayınları.
Zizek, S. (1997). Multiculturalism or the cultural logic of multinational capitalism? New Left Review, I/225.
Zürcher, E. J. (1998). Modernleşen Türkiye’nin tarihi (Ö. Laçiner, Trans.). İstanbul: İletişim Yayınları.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Editor information
Editors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 2016 Springer International Publishing Switzerland
About this chapter
Cite this chapter
Özsoy, S., Bilgi, S. (2016). Multicultural Education Perspective in Turkey: Possibilities and Dilemmas. In: Lo Bianco, J., Bal, A. (eds) Learning from Difference: Comparative Accounts of Multicultural Education. Multilingual Education, vol 16. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-26880-4_8
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-3-319-26880-4_8
Published:
Publisher Name: Springer, Cham
Print ISBN: 978-3-319-26879-8
Online ISBN: 978-3-319-26880-4
eBook Packages: EducationEducation (R0)