figure a

Begin deze maand was ik bij de Dag van de Ervaringsdeskundige. Deze dag was in Groningen, dus voor mij een thuiswedstrijd. Er waren presentaties, workshops, een lekkere lunch en natuurlijk collega’s uit alle windstreken. Ons beroep heeft intussen een eigen dag. Een mooie ontwikkeling, want dit betekent dat de ervaringsdeskundige meer en meer zijn rol krijgt in de samenleving. De grote opkomst staaft deze bewering.

Ik luisterde naar inspirerende sprekers – bekende en onbekende Nederlanders – en was vooral onder de indruk van het verhaal van een jonge man die vertelde hoe hij vroeger op straat leefde, verslaafd was en diefstallen pleegde om zijn verslaving te bekostigen. In zijn woorden was hij een echte ‘pain in the ass’. Dit was zijn wereld en hoewel onveilig, lastig en moeilijk, voelde hij zich er tegelijkertijd mee vertrouwd. Zo was zijn leven, zijn comfortzone.

Hmm, klinkt bekend. Niet het verslaafd zijn en het straatleven, maar wel het blijven hangen in het bekende, hoe klote het ook is. Niet omdat je er bewust voor kiest, maar gewoon omdat het op een rottige manier toch vertrouwd voelt. Het lukte hem om eruit te stappen en nu vertelt hij zijn verhaal op symposia, tv en vandaag ook op deze dag. Comfortzone. Het woord blijft hangen, alsof iemand me steeds zachtjes in de rug prikt. Klinkt bekend. Hoewel ik dat pas goed in de gaten kreeg op het moment dat ik me buiten die zone waagde. Het schuren en wrijven, de angst en de wanhoop die als pop-ups tevoorschijn sprongen. Desondanks ging ik nieuwe dingen uitproberen. Nu nog kan ik het hoogverraad voelen, toen ik schoorvoetend de luiken op een kiertje wilde zetten om mezelf te laten kennen. Dit gevoel heeft mij jarenlang tegengehouden. Ik durfde niet vertellen hoe ik me voelde, want ik wist zeker dat niemand mij dan nog zou mogen. Twee mensen uit mijn omgeving hebben mij hun vertrouwen gegeven. Genoeg om te durven doorzetten, ook nu nog. Uiteindelijk was mijn comfortzone toch niet comfortabel genoeg.