Abstract
Zolang er psychiatrische voorzieningen bestaan, zijn daar mensen gestorven, vaak in voor henzelf en hun omgeving moeilijke omstandigheden. Voor hulpverleners in de psychogeriatrische zorg zijn stervensbegeleiding en palliatieve zorg een evidente, zij het onderschatte en ondergewaardeerde deeltaak. Het ligt echter minder voor de hand om in de vertrouwde psychiatrische setting een patiënt met een acuut psychiatrisch ziektebeeld te blijven begeleiden wanneer deze wegens een ongeneeslijke lichamelijke aandoening terminaal is. Hieronder volgt het relaas van zo’n begeleiding: een verhaal over rede en gevoelens, techniek en onmacht, ethiek en weerstand.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
P. Janssens, verpleegkundige, is verbonden aan het Regionaal Psychiatrisch Centrum van de Kliniek Alexianen, Liefdestraat 10, B-3300 Tienen.
dr. E. Maes, psychiater, is verbonden aan het Regionaal Psychiatrisch Centrum van de Kliniek Alexianen, Liefdestraat 10, B-3300 Tienen.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Janssens, P., Maes, E. Stervensbegeleiding in de psychiatrische kliniek. PSYC 3, 125–127 (2001). https://doi.org/10.1007/BF03071938
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03071938